ook, dat stond duidelijk voor het raam. Ze nam het
nu maar voor lief met een vrij oudbakken krentenbroodje; straks op Hill
House zou zij haar schade wel inhalen.

Het bleek dat zij toevallig toch de goede richting had genomen.

"Mag ik vragen bij wien u wezen moet?" vroeg de winkelbediende, die
nogal nieuwsgierig van aard scheen te zijn.

"O jawel," zei Hedwig, "ik ga naar Hill House."

De man zette groote oogen op.

"En...." vroeg hij, veelbeteekenend met het hoofd knikkend, "gaat u daar
heen als onderwijzeres?"

Hedwig keek hem wat scherper aan en glimlachte even om zijn
onbescheidenheid.

"Ja zeker," zei ze kortaf en maakte zich gereed om heen te gaan.

"Dan zult u daar niet veel warme pasteitjes proeven, vrees ik," hoorde
zij hem nog zeggen, terwijl ze den winkel uitging. Zij luisterde echter
niet meer, zij vond hem vrij brutaal en liep haastig verder.

Weldra kwam zij nu even buiten de stad bij een brug over de mooie rivier
de Dee en spoedig daarop aan den tamelijk eenzamen weg, dien zij zocht.

Eindelijk zag zij Hill House op een hoogte liggen. Vroolijk zag het er
niet uit, dat moest zij bekennen, want een groot, kaal, grijs gebouw was
het met een menigte smalle ramen en een hooge voordeur, waarvan de verf
nagenoeg verdwenen was. In den gevel stond met groote, zwarte letters,
die thans nog zwarter schenen door de rijp eromheen: Hill House. Alles,
ook de tuin achter het huis, een groote lap gronds met niets erin dan
enkele lage hulststruiken en een verschrompeld kastanjeboompje, gaf den
indruk van armoede en verwaarloozing.

Hedwig bleef een oogenblik staan voordat zij den heuvel beklom. "Dat is
dus Hill House," zei ze met nadruk. "_Veel_ lijkt het, althans van
buiten, niet op het paleis van den baron von Zerclaere, maar wie weet hoe
fraai het van binnen is!"

Binnen een paar minuten stond zij voor het huis. Snel keek ze naar
boven of er ook iemand was, die naar haar uitzag. Er vertoonde zich
echter niets voor de ramen en zij liet dus den zwaren klopper op de deur
vallen.

Wat klonk dat hol! Het was of de geheele bevroren heuvel ervan uit een
soort verdooving ontwaken moest--zij vond het haast griezelig! Het
duurde geruimen tijd, voordat de zware deur langzaam open ging en het
begon reeds te schemeren, toen zij eindelijk binnen gelaten werd en,
huiverig geworden van het staan, nog kouder werd in de lange, donkere,
kille gang, die zij nu door moest loopen.

HOOFDSTUK VI.

Koude en Honger.