zij haar hoed opzette. "Moed houden,
hoor oudje!" Toen met een lachje en een zucht: "Och heden, was ik maar
wat meer een oudje, dan verdiende ik zeker ook meer. Nu, daarom niet
getreurd, dat wordt met den dag beter!"

Even later liep zij met een opgewekt gezicht door de straten van
Edinburg. Zij schrikte echter, toen ze voor den bewusten winkel stond;
de uitstalling achter de ramen zag er zoo voornaam en zoo duur uit!

Niet erg op haar gemak ging ze naar binnen en liet zich door een
onberispelijk gekleeden bediende den weg wijzen naar een salonnetje,
waar gemaakte dameskleeding kon worden gepast. "_Miss_ Fichte...." zei
de man, een jong meisje roepend, dat stalen stond te sorteeren en Hedwig
keek verrast op. _Fichte_, dat moest een Duitsche naam zijn!

Het meisje kwam beleefd naar haar toe. Zij zag er nog heel jong uit en
had een aardig, rond gezicht en vriendelijke, lichtblauwe oogen. "_You
wish to see...._" vroeg ze.

Hedwig hoorde terstond dat zij geen Engelsche was. "Ik ben een Duitsche,
u ook?" vroeg zij snel.

"Ja, ja," riep het meisje uit en onmiddellijk waren zij druk aan het
Duitsch praten. _Miss_ Fichte vertelde waar zij vandaan was en dat zij
over een paar dagen weer naar Duitschland terug zou gaan in een nieuwe
betrekking en Hedwig benijdde haar een beetje; maar zij zeide toch
dadelijk dat zij het ook heel goed getroffen had.

Toen werden er allerlei zwarte japonnetjes gepast, die Hedwig wel vrij
goed zaten, maar haar precies stonden alsof zij zich--zooals Miss Fichte
lachend beweerde--"als grootmoeder had verkleed." Ook vond Hedwig de
prijzen schrikbarend hoog!

Het aardige Duitsche juffertje zocht echter ijverig verder en vond
eindelijk iets, dat beter aan het doel beantwoordde. Het was een
eenvoudig kleedje van een zachte, wollige stof, hier en daar met een
weinig git gegarneerd. Hedwig legde even haar vinger op het git.

"Zou dit wel stemmig genoeg zijn?" vroeg ze weifelend.

"Maar natuurlijk," klonk het vroolijk terug. "En deze japon kunt u nogal
heel wat goedkooper krijgen, omdat zij van den vorigen winter is."

"Hoe heerlijk!" en uitgelaten blij sloeg Hedwig hare armen om haar
landgenoote heen.

Miss Fichte lachte opgewekt. "Dat doet mij goed," zei ze, "weer eens met
echt Duitsche manieren in aanraking te komen."

"Had ik nu ook nog maar een hoed!" zei Hedwig, opeens weer ernstig.

"Er is hier ook een hoeden-afdeeling. Als u dat wilt, kan ik wel even
een paar hoeden voor u halen."

"D