la sxranko de la Sorcxistino por plenigi sian korbon per
mangxajxoj por la longa marsxado, kaj tie sxi vidis la Oran Cxapon. Sxi
metis gxin sur sian propran kapon kaj trovis ke gxi estas precize
gxustegranda por sxi. Sxi nenion sciis pri la sorcxo de la Ora Cxapo, sed
sxi vidis ke gxi estas bela, do sxi decidis surporti gxin kaj porti sian
sunkufon en la korbo.

Tiam, preparite por la marsxado, ili ekmarsxis cele la Smeraldan
Urbon; kaj la Palpbrumoj trifoje hurais kaj donis al ili multajn
bonajn dezirojn kiujn ili kunportu kun si.

Cxapitro XIV. La Flugantaj Simioj

Memoru ke ne ekzistis vojo--ecx ne vojeto--inter la kastelo de la Fia
Sorcxistino kaj la Smeralda Urbo. Kiam la kvar marsxantoj iris sercxi la
Sorcxistinon sxi vidis ilin veni, do sxi sendis la Flugantajn Simiojn por
alporti ilin al sxi. Estis multe malpli facile trovi sian vojon tra la
grandaj kampoj da lekantetoj kaj flavaj ranunkoloj ol esti
portata. Ili sciis, kompreneble, ke ili devas iri rekte Orienten,
direkte al la levigxanta suno, kaj ili komencis gxuste. Sed je la
tagmezo, kiam la suno estis rekte super la kapoj, ili ne sciis kie
estas la oriento kaj kie la okcidento kaj tial ili perdigxis en la
grandaj kampoj. Ili plu marsxadis, tamen, kaj nokte la luno aperis kaj
brilis hele. Do ili kusxigxis inter la dolcxodoraj flavaj floroj kaj
profunde dormis gxis la mateno--escepte de la Birdotimigilo kaj la
Stana Lignohakisto.

La sekvan matenon la suno estis malantaux nubo, sed ili komencis marsxadi,
kvazaux certaj laux kiu direkto ili iras.

"Se ni suficxe marsxos," diris Doroteo, "ni atingos iun lokon, mi certas."

Sed tago post tago pasis, kaj ili ankoraux vidis antaux si nur la
flavajn kampojn. La Birdotimigilo komencis iom plendi.

"Certe ni perdis la vojon," li diris, "kaj se ni ne retrovos gxin
suficxatempe por atingi la Smeraldan Urbon mi neniam ricevos mian
cerbon."

"Nek mi mian koron," deklaris la Stana Lignohakisto. "Sxajnas al mi ke
mi apenaux povas atendi atingi Ozon, kaj nepre vi konfesus ke ni marsxas
tre longe."

"Komprenu," diris la Malkuragxa Leono, kun ploreta sono, "mi ne kuragxas
eterne marsxadi kaj neniam atingi iun ajn lokon."

Kaj Doroteo perdis esperon. Sxi sidigxis sur la herbaro kaj rigardis
sxiajn akompanantojn, kaj ili sidigxis kaj rigardis sxin, kaj Toto trovis
unuafoje en sia vivo ke li tro lacas por cxasi papilion kiu preterflugis
lian kapon; do li elpusxis sian langon kaj anhelegis kaj rigardis
Dorot