sos forpreni de vi ankaux la alian sxuon."

Tio kolerigis Doroteon tiom ke sxi prenis la sitelon da akvo kiu staris
proksime kaj versxis gxin sur la Sorcxistinon, malsekigante sxin de la
kapo gxis la piedoj.

Tuj la fiulino ekkriegis pro timo, kaj, dum Doroteo mirante rigardis,
la Sorcxistino komencis forsxrumpi kaj plene malestigxi.

"Vidu kion vi faris!" sxi kriis. "Post minuto mi estos tute degelinta!"

"Vere mi bedauxras," diris Doroteo, kiu ja timis vidante la Sorcxistinon
fandigxi kvazaux bruna sukero antaux sxi.

"Cxu vi ne sciis ke akvo detruos min?" demandis la Sorcxistino, per
ploranta, senespera vocxo.

"Kompreneble ke ne," respondis Doroteo. "Kiel mi scius?"

"Nu, post kelkaj minutoj mi estos plene degelinta, kaj la kastelo
estos via. Mi agis fie dum mia vivo, sed mi neniam supozis ke
malgranda knabino kia vi povus degeligi min kaj cxesigi mian fian
agadon. Jen--mi finigxas."

Dirante tion la Sorcxistino farigxis bruna, fandita, senforma amasajxo
kaj komencis disversxigxi sur la puraj traboj de la planko de la
kuirejo. Vidante ke efektive sxi ja plene neniigxis, Doroteo replenigis
la sitelon per akvo kaj jxetis gxin sur la makulegon. Kaj sxi balais gxin
tra la pordon. Preninte la Argxentan Sxuon, la sola restajxo de la
maljunulino, sxi purigis kaj sekigis gxin per tuko, kaj remetis gxin sur
sian piedon. Kaj nun, finfine libera agi lauxvole, sxi elkuris al la
korteto por informi la Leonon ke la Fia Sorcxistino de la Okcidento
finigxis, kaj ke ili ne plu estas kaptitoj en fremda lando.

Cxapitro XIII. La savo

Tre multe placxis al la Malkuragxa Leono auxdi ke la Fia Sorcxistino
degelis pro sitelo da akvo, kaj Doroteo tuj malsxlosis la pordon de lia
karcero kaj liberigis lin. Kune ili eniris la kastelon, kie la unua
ago de Doroteo estis kunvoki cxiujn Palpbrumojn kaj informi ilin ke ili
ne plu estas sklavoj.

Estis tre multa gxojo inter la flavaj Palpbrumoj, cxar ili devis
laboregadi dum multaj jaroj por la Fia Sorcxistino, kiu cxiam tre kruele
traktis ilin. Ili feriigis tiun tagon, tiam kaj cxiam poste, kaj
pasigis la tempon festenante kaj dancante.

"Se niaj amikoj, la Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto estus kun
ni," diris la Leono, "mi estus plene felicxa."

"Cxu eble ni povus savi ilin?" demandis la knabino, esperoplene.

"Ni povos provi," respondis la Leono.

Do ili alvokis la flavajn Palpbrumojn kaj demandis al ili cxu ili
helpos savi iliajn amikojn, kaj la Palpebrumoj dir