abam.

[Sidenote: III. Occupationes et studia Ambrosii.]

3. Nec jam ingemiscebam orando ut subvenires mihi; sed ad quaerendum
intentus, et ad disserendum inquietus erat animus meus. Ipsumque Ambrosium
felicem quemdam hominem secundum saeculum opinabar, quem sic tantae
potestates honorarent; caelibatus tantum ejus mihi laboriosus videbatur.
Quid autem ille spei gereret, et adversus ipsius excellentiae tentamenta
quid luctaminis haberet, quidve solaminis in adversis, et occultum os ejus
quod erat in corde ejus, quam sapida gaudia de pane tuo ruminaret[132]; nec
{85} conjicere noveram, nec expertus eram: nec ille sciebat aestus meos,
nec foveam periculi mei. Non enim quaerere ab eo poteram quod volebam,
sicut volebam, secludentibus me ab ejus aure atque ore catervis
negotiosorum hominum, quorum infirmitatibus serviebat. Cum quibus quando
non erat, quod per exiguum temporis erat, aut corpus reficiebat necessariis
sustentaculis, aut lectione animum. Sed cum legebat, oculi ducebantur per
paginas, et cor intellectum rimabatur, vox autem et lingua quiescebant.
Saepe cum adessemus, non enim vetabatur quisquam ingredi, aut ei venientem
nuntiari mos erat; sic eum legentem vidimus tacite, et aliter nunquam:
sedentesque in diuturno silentio (quis enim tam intento esse oneri
auderet?) discedebamus, et conjectabamus eum parvo ipso tempore, quod
reparandae menti suae nanciscebatur, feriatum ab strepitu causarum
alienarum, nolle in aliud avocari; et cavere fortasse ne auditore suspenso
et intento, si qua obscurius posuisset ille quem legeret, etiam exponere
necesse esset; aut de aliquibus difficilioribus disceptare quaestionibus,
atque huic operi temporibus impensis, minus quam vellet voluminum
evolveret: quanquam et causa servandae vocis, quae illi facillime
obtundebatur, poterat esse justior tacite legendi. Quolibet tamen animo id
ageret, bono utique ille vir agebat.

4. Sed certe mihi nulla dabatur copia sciscitandi quae cupiebam de tam
sancto oraculo tuo pectore illius, nisi cum aliquid breviter esset
audiendum. Aestus autem illi mei otiosum eum valde, cui refunderentur,
requirebant, nec unquam inveniebant. Et eum quidem in populo [Sidenote: 2
Tim. 2, 15.]_verbum veritatis recte tractantem_ omni die dominico audiebam;
et magis magisque mihi confirmabatur omnes versutarum calumniarum nodos,
quos illi deceptores nostri adversus divinos Libros innectebant, posse
dissolvi. Ubi vero etiam comperi ad imaginem tuam hominem a te factum, a