entitabat: statimque cognitum manu apprehensa semovit a turbis, et tanti
mali causam quaerens, quid gestum esset audivit; omnesque tumultuantes qui
aderant et minaciter frementes jussit venire secum. Et venerunt ad domum
illius adolescentis qui rem commiserat. Puer vero erat ante ostium, et tam
parvus erat ut nihil exinde domino suo metuens, facile posset totum
indicare: cum eo quippe in foro fuit pedissequus. Quem posteaquam recoluit
Alypius, architecto intimavit. At ille securim demonstravit puero, quaerens
ab eo cujus esset. Qui confestim, Nostra, inquit: deinde interrogatus
aperuit caetera. Sic in illam domum translata causa, confusisque turbis
quae de illo triumphare jam coeperant, futurus dispensator[142] verbi tui,
et multarum in Ecclesia tua causarum examinator, experientior
instructiorque discessit.

[Sidenote: X. De integritate Alypii et adventu Nebridii.]

16. Hunc ergo Romae inveneram, et adhaesit mihi fortissimo vinculo,
mecumque Mediolanum profectus est, ut nec me deseret, et de jure quod
didicerat aliquid ageret, secundum votum magis parentum quam suum. Et ter*
jam assederat mirabili continentia caeteris, cum ille magis miraretur eos
qui aurum innocentiae praeponerent. Tentata est quoque ejus indoles, non
solum illecebra cupiditatis, sed etiam stimulo timoris. Romae assidebat
comiti largitionum Italicianarum*.[143] Erat eo tempore quidam
potentissimus senator, cujus et beneficiis obstricti multi et terrori
subditi erant. Voluit sibi licere nescio quid ex more potentiae suae, quod
esset per leges illicitum; restitit Alypius: promissum est praemium;
irrisit animo: praetentae minae; calcavit: mirantibus omnibus inusitatam
animam, quae hominem tantum, et innumerabilibus praestandi nocendique modis
ingenti fama celebratum, vel amicum non optaret, vel non formidaret
inimicum. Ipse {96} autem judex, cui consiliarius erat, quamvis et ipse
fieri nollet, non tamen aperte recusabat: sed in istum causam transferens,
ab eo se non permitti asserebat; quia et revera si ipse faceret, iste
discederet. Hoc solo autem pene jam illectus erat studio litterario, ut
pretiis praetorianis[144] codices sibi conficiendos curaret: sed consulta
justitia deliberationem in melius vertit; utiliorem judicans aequitatem qua
prohibebatur, quam potestatem qua sinebatur. Parvum est hoc; sed [Sidenote:
Luc. 16, 10-12.]_qui in parvo fidelis est, et in magno fidelis est_. Nec
ullo modo erit inane, quod de tuae Veritatis ore processit: _Si in inj