spiritualibus filiis tuis quos de matre Catholica per gratiam regenerasti,
non sic {86} intelligi ut humani corporis forma te terminatum crederent
atque cogitarent: quanquam quomodo se haberet spiritualis substantia, ne
quidem tenuiter atque in aenigmate suspicabar; tamen gaudens erubui non me
tot annos adversus catholicam fidem, sed contra carnalium cogitationum
figmenta latrasse. Eo quippe temerarius et impius fueram, quod ea quae
debebam quaerendo dicere* accusando dixeram. Tu enim, altissime et proxime,
secretissime et praesentissime, cui membra non sunt alia majora et alia
minora, sed ubique totus es, et nusquam locorum es; non es utique forma
ista corporea: tamen _fecisti hominem ad imaginem tuam_; et ecce ipse a
capite usque ad pedes in loco est.

[Sidenote: IV. Doctrinam Ecclesiae Ambrosio concionante intelligit.]

5. Cum ergo nescirem quomodo haec subsisteret imago tua, pulsans*
proponerem quomodo credendum esset, non insultans opponerem quasi ita
creditum esset: tanto igitur acrior cura rodebat intima mea quid certi
retinerem, quanto me magis pudebat tam diu illusum et deceptum promissione
certorum, puerili errore et animositate, tam multa incerta quasi certa
garrisse. Quod enim falso essent, postea mihi claruit. Certum tamen erat
quod incerta essent, et a me aliquando pro certis habita fuissent, cum
Catholicam tuam caecis contentionibus accusarem, etsi nondum compertam vera
docentem, non tamen ea docentem quae graviter accusabam. Itaque
confundebar, et convertebar: et gaudebam, Deus meus, quod Ecclesia* unica
corpus Unici tui, in qua mihi nomen Christi infanti est inditum, non
saperet infantiles nugas; neque hoc haberet in doctrina sua sana, quod te
creatorem omnium in spatium loci quamvis summum et amplum, tamen undique
terminatum membrorum humanorum figura contruderet.

6. Gaudebam etiam quod vetera scripta Legis et Prophetarum jam non illo
oculo mihi legenda proponerentur, quo antea videbantur absurda, cum
arguebam tanquam ita sentientes sanctos tuos; verum autem non ita
sentiebant: et tanquam regulam diligentissime commendaret, saepe in
popularibus sermonibus suis dicentem Ambrosium laetus audiebam, [Sidenote:
2 Cor. 3, 6.]_Littera occidit; spiritus autem vivificat_: cum ea quae ad
litteram perversitatem docere videbantur, remoto mystico velamento
spiritualiter aperiret, non dicens quod me offenderet, quamvis ea diceret,
quae utrum vera essent adhuc ignorarem. Tenebam enim cor meum ab omni
assensione,