m
rerum humanarum ad te pertinere.

8. Sed id credebam aliquando robustius, aliquando exilius; semper tamen
credidi et esse te, et curam nostri gerere; etiamsi ignorabam vel quid
sentiendum esset de substantia tua, vel quae via duceret aut reduceret ad
te. Ideoque cum essemus infirmi ad inveniendam liquida ratione veritatem,
et ob hoc nobis opus esset auctoritate sanctarum Litterarum; jam credere
coeperam nullo modo te fuisse tributorum tam excellentem illi Scripturae
per omnes jam terras auctoritatem, nisi et per ipsam tibi credi, et per
ipsam te quaeri voluisses. Jam enim absurditatem quae me in illis Litteris
solebat offendere, cum multa ex eis probabiliter exposita audissem, ad
sacramentorum altitudinem referebam: eoque mihi illa venerabilior et
sacrosancta fide dignior apparebat auctoritas, quo et omnibus ad legendum
esset in promptu, et secreti sui dignitatem in intellectu profundiore
servaret; verbis apertissimis et humillimo genere loquendi se cunctis
praebens, et exercens intentionem eorum, qui non sunt leves corde: ut
exciperet omnes populari sinu, et per angusta foramina paucos ad te
trajiceret, multo tamen plures, quam si nec tanto apice auctoritatis
emineret, nec turbas gremio sanctae humilitatis hauriret. Cogitabam haec,
et aderas mihi; suspirabam, et audiebas me: fluctuabam, et gubernabas me;
ibam per viam saeculi latam, nec deserebas.

{90}

[Sidenote: VI. De miseria ambitiosorum, adducto exemplo mendici laetantis].

9. Inhiabam honoribus, lucris, conjugio; et tu irridebas. Patiebar in eis
cupiditatibus amarissimas difficultates, te propitio tanto magis, quanto
minus sinebas mihi dulcescere quod non eras tu. Vide cor meum, Domine, qui
voluisti ut hoc recordarer et confiterer tibi. Nunc tibi inhaereat anima
mea, quam de visco tam tenaci mortis exuisti. Quam misera erat! et sensum
vulneris tu pungebas, ut relictis omnibus converteretur ad te qui es super
omnia, et sine quo nulla essent omnia; converteretur, et sanaretur. Quam
ergo miser eram, et quomodo egisti ut sentirem miseriam meam, die illo quo
cum pararem recitare Imperatori laudes[139], quibus plura mentirer, et
mentienti faveretur ab scientibus, easque curas anhelaret cor meum, et
cogitationum tabificarum febribus aestuaret; transiens per quemdam vicum
Mediolanensem, animadverti pauperem mendicum, jam credo saturum, jocantem
atque laetantem: et ingemui, et locutus sum cum amicis qui mecum erant,
multos dolores insaniarum nostrarum; quia omnibus