in corporis humani forma te opinarer finiri. Et melius mihi videbar credere
nullum malum te creasse; quod mihi nescienti non solum aliqua substantia,
sed etiam corporea videbatur, qui et mentem cogitare non noveram, nisi eam
subtile corpus esse, quod tamen per loci spatia diffunderetur abs te*; quam
credere abs te esse qualem putabam naturam mali. Ipsum quoque Salvatorem
nostrum unigenitum tuum, tanquam de massa lucidissimae molis tuae[119]
porrectum ad nostram salutem, ita putabam, {77} ut aliud de illo non
crederem, nisi quod possem vanitate imaginari. Talem itaque naturam ejus
nasci non posse de Maria virgine arbitrabar, nisi carni concerneretur.
Concerni autem et non inquinari non videbam, quod mihi tale figurabam.
Metuebam itaque credere in carne natum[120], ne credere cogerer ex carne
inquinatum. Nunc spirituales tui blande et amanter ridebunt me, si has
confessiones meas legerint: sed tamen talis eram.

[Sidenote: XI. Qualiter Augustinus contulerit cum catholicis.]

21. Deinde quae illi in Scripturis tuis reprehenderant*, defendi posse non
existimabam: sed aliquando sane cupiebam, cum aliquo illorum librorum
doctissimo conferre singula, et experiri quid inde sentiret. Jam enim
Helpidii cujusdam adversus eosdem Manichaeos coram loquentis et disserentis
sermones, etiam apud Carthaginem movere me coeperant, cum talia de
Scripturis proferret, quibus resisti facile non posset, et imbecilla mihi
responsio videbatur istorum. Quam quidem non facile palam promebant, sed
nobis secretius, cum dicerent scripturas Novi Testamenti falsatas[121]
fuisse a nescio quibus, {78} qui Judaeorum[122] legem inserere Christianae
fidei voluerunt, atque ipsi incorrupta[123] exemplaria nulla proferrent.
Sed me maxime captum et offocatum quodammodo deprimebant corporalia
cogitantem moles illae, sub quibus anhelans in auram tuae veritatis
liquidam et simplicem respirare non poteram.

[Sidenote: XII. Fraus discipulorum Romae in praeceptores.]

22. Sedulo ergo agere coeperam, propter quod veneram, ut docerem Romae
artem rhetoricam, et prius domi congregare aliquos, quibus et per quos
innotescere coeperam; et ecce cognosco alia Romae fieri, quae non patiebar
in Africa. Nam revera illas eversiones[124] a perditis adolescentibus ibi
non fieri manifestatum est mihi. Sed "subito," inquiunt, "ne mercedem
magistro reddant, conspirant multi adolescentes, et transferunt se ad
alium;" desertores fidei, et quibus prae pecuniae charitate justitia vilis