habet illa narratio, quae huic lucem affundant. "Edam tibi ut possum,
cujusmodi viam usus fuerim, cum eo animo quaererem veram religionem,
quo nunc exposui esse quaerendam. Ut enim a vobis trans mare abscessi,
jam cunctabundus atque haesitans, quid mihi tenendum, quid dimittendum
esset: quae mihi cunctatio in dies major oboriebatur, ex quo illum
hominem, cujus nobis adventus, ut nosti, ad explicanda omnia quae nos
movebant, quasi de caelo promittebatur, audivi, eumque excepta quadam
eloquentia talem quales ceteros esse cognovi; rationem ipse mecum habui
magnamque deliberationem jam in Italia constitutus, non utrum manerem
in illa secta, in quam me incidisse poenitebat, sed quonam modo verum
inveniendum esset, in cujus amorem suspiria mea nulli melius quam tibi
nota sunt. Saepe mihi videbatur non posse inveniri, magnique fluctus
cogitationum mearum in Academicorum suffragium ferebantur. Saepe rursus
intuens quantum poteram, mentem humanam tam vivacem, tam sagacem, tam
perspicacem, non putabam latere veritatem, nisi quod in ea quaerendi
modus lateret, eundemque ipsum modum ab aliqua divina auctoritate esse
sumendum. Restabat quaerere, quaenam illa esset auctoritas; cum in
tantis dissensionibus se quisque illam traditurum polliceretur.
Occurrebat igitur inexplicabilis silva, cui demum inseri multum
pigebat; atque inter haec sine ulla requie, cupiditate reperiendi veri
animus agitabatur. Dissuebam me tamen magis magisque ab istis, quos jam
deserere proposueram. Restabat autem aliud nihil in tantis periculis,
quam ut divinam providentiam lacrymosis et miserabilibus vocibus, ut
opem mihi ferret, deprecarer. Atque id sedulo faciebam: et jam fere me
commoverant nonnulae disputationes Mediolanensis episcopi, ut non sine
spe aliqua de ipsa vetere Testamento multa quaerere cuperem, quae, ut
scis, male nobis commendata exsecrabamur. Decreveramque tamdiu esse
catechumenus in Ecclesia, cui traditus a parentibus eram, donec aut
invenirem quod vellem, aut mihi persuaderem non esse quaerendum.
Opportunissimum ergo me ac valde docilem tunc invenire posset, si
fuisset qui posset docere.

* * * * *

{82}

LIBER SEXTUS.

Monnicae matris ejus, adventus, et pium erga Ambrosium obsequium.
Ambrosii mores et vitae habitus. Aug. annum aetatis agens trigesimum,
Ambrosii concione