cod._) in cithara aut
tibia (quia _cod._) aliquanto uberior est, saepe totum non
sentiat meatum.
minus quidem reliquis prosodiis notam esse pergit, sed primum omnium
rerum initia obscura et "mese:n" initium cantus esse, quae nescio an ad
concentum fidium spectent, de quo cf. Westphal l.l. p. 109., deinde
omne medium non facile cerni. praeterea auctoritatem doctissimorum
scriptorum hanc prosodiam tueri eamque conmemorari praeter alios
a grammaticis Glauco Samio et Hermocrate Iasio, a peripateticis
Athenodoro et Theophrasto. addere poterat Aristotelem (rhet. III 1)
nisi hic flexam quam omittit "mese:n" nominauit uel generaliter
uocis humanae sonos intellexit{39} (cf. classical journ. XI p. 73).
praeterea non absimilia apud Aristoxenum repperisse uidetur Vitruuius
(de archit. V 4, 2), qui quidem auctorem suum non admodum perspicue
reddidit. a media prosodia ad flexam transiit subtilissimeque de eius
natura quaesiuit, orsus a Glauci Samii sententia, qui sex protulerit
prosodias. tres enim harum tralatitias acutam grauem mediam, reliquas
uero diuersas tantum formas unius flexae esse, quam Eratosthenes
ex acuta in grauem, Theodorus contrario quoque cursu moueri
existimauerit. Theodori decretum Varro adsciuit sed singulari ratione
excoluit: 'ceterum (eam) Varro in utramque partem (utraque parte
_cod._) moueri arbitratur, neque hoc (hic _cod._) facile fieri sine
media, eamque acutum plerumque esse potius quam grauem, quod ea
propius utramque est, quam illa superior et inferior inter se'. in
quibus uerba _eamque acutam plerumque esse potius quam grauem_ aut
tollenda sunt aut corrigenda, quae et in sequentibus prorsus
negleguntur et per se inepta sunt, nam prosodiam quandam, quae
plerumque acuta interdum grauis est, peculiarem sane nemo dixerit.
acrius locum intuenti et a uerbis _quod ea propius utramque est_
proficiscenti non dubium tibi uidebitur in uerbis illis suspectis
aliquid de transitu acutae et grauis ad mediam ut quae utrique propior
sit dictum fuisse et tale quid contextui necessarium esse. putabam
igitur _eamque acutae plerumque coiisse potius_ scribendum esse, sed
cum perfectum nusquam in hac expositione conpareat, tam leni remedio
non defungimur, sed aliquanto liberius procedendum et sic fere
scribendum est: _eamque acutae coniunctam plerumque esse potius_, qua
ratione si non uerba certe sententiam scriptoris recuperatam esse mihi
est persuasum. unum quidem restat. de acuta sola enim dicitur, quamuis
ex seq