_ a prendendo, Graccus a gerendo, _coors_ a coercendo,
quamquam alii _cohortem_ militum a mutua cohortatione, _coortes_
uillarum unde cooriantur homines dicere maluerunt. in graecis quoque
eundem spiritum amouere studuit, ut _coclea_ eum protulisse scimus.
ad Varronem quoque spectare uidentur extrema Longi uerba de hac re,
_non firmum est catholicum grammaticorum quo censent aspirationem
consonanti_ (adde _in medio uocabulo_, ut Varronis mentem restituas)
_non esse iungendam, cum et Carthago dicatur et Pulcher et Gracchus
et Otho et Bocchus_, nam et Pulcrum Graccumque Varronem praecepisse,
et reliqua cum eius legibus conuenire uidimus. cum uero parcissime
ueteres Romanos spiritu usos esse testantur Quintilianus inst. orat.
I 5, 20 et Terentius Scaurus p. 2249 (cf. Mommsen l.s. p. 33. Ritschl
l.s. p. 53), Varro his legibus datis in uniuersum urbanum sequebatur
dicendi usum, sed ad certas eum reuocare studuit regulas.

Footnote 88: In hac quoque re Nigidium adseclam fuisse Varronis
docet Mar. Vict. I 4, 5 p. 2456P. ceterum cf. Schneider l.l.
p. 180 sq. Corssen l.l. p. 46 sq.

Footnote 89: Cum uero praeterea e Varrone antiquos _habam_ dixisse
quod posteriores _fabam_ proferatur, hoc non multum ab eis abesse
uides quae A. Kiessling de Dionys. Halic. antiq. auct. lat. p. 39
Varrone non indigna putabat apud Seruium ad Verg. Aen. VII 695:
'Faliscos Halesus condidit. hi autem immutato H in F Falisci dicti
sunt, sicut febris dicitur quae ante hebris dicebatur, Formiae
quae Hormiae fuerunt "apo te:s horme:s". nam posteritas in multis
nominibus F pro H posuit'.

Loco Varroniano ab Augustino seruato reuersus eram ad illud a quo
proficiscebar et nunc singulis perlustratis satis perspicuum et
manifestum esse opinor libros de sermone latino stoicorum loco "peri
pho:ne:s" respondere, quod cuicunque Laertii Diogenis epitomen (VII 44.
55 sq.) inspicienti se offert. latinitas conuenit cum hellenismo:
"helle:nismos oun esti phrasis adiapto:tos en te: technike: kai me:
eikaia sune:theia" (L.D. VII 59 cf. Sext. Emp. adu. gramm. 176 sq.),
qua definitione analogiam maxime et consuetudinem attingi uides. in
eadem dialecticae parte actum esse de uoce de litteris de pronuntiatione
de accentibus de rhythmis de orationis uirtutibus et uitiis partim
Diogenes l.s.s., partim Varro ipse uerbis quae supra excripsi
narrat{90}. desunt contra omnia uestigia in his libris partes
orationis tractatas esse, quas stoicos eidem loco trib