.s.), praeterea (quod apud Scaurum legitur) in nonnullis
uocabulis ut _meile meiles meilitia_, in quibus interdum et pluralem a
singulari eodem modo distinxit, ut _pilum_ quo pinsitur _peila_ iacula
militaria. non ualde accurate haec et reliqua Terentius e Varrone
excerpsit. primum enim Varro plura e Lucilio adferre, ut illius
doctrina cui suam opposuit patefieret, et cum in scribendis
nominatiuis pluralis secundae declinationis per EI cum illo
consentiat{84}, hanc praecipue legem auctoris uerbis proponere debuit,
euius rei apud Scaurum nec uola reperitur nec uestigium. deinde
reliquas quidem orthographiae mutationes Lucilianas propter
inconstantiam Varronem respuisse refert, sed de rationibus quibus
ductus unum illud probauerit, prorsus silet. ipse rursus Varronem
inpugnat, eo argumento nixus, quod in uerbis temporalibus quoque
diuersus I litterae sonus in singulari et plurali non notaretur. haec
enim sententia loci esse uidetur, quem a Putschio male editum duce
codice Bernensi sic fere legendum esse puto:
quam inconstantiam Varro arguens in eundem errorem diuersa
uia delabitur, dicens in plurali quidem numero debere I
litterae extremae E praeponi, in singulari uero non.
minime, cum et alioqui aliter in singulari quam in plurali
syllaba sonat. ut in uerbis manifestum est, dicimus enim
mitto emisimus. nisi aliam hic uult esse rationem, quod
absurdum est, [ut] cum uerba quoque ex syllabis constent et
diuersa regula corrigantur.{85}
eodem loco etiam uocabula quaedam conmemorasse uidetur, in quorum
pronuntiatione non prorsus constiterit num per I an E litteram
enuntianda sint (fr. 45). _mium_ pro _meum_, _commircium_ pro
_commercium_, _Mircurius_ pro _Mercurius_ audiri dixit. hanc
pronuntiationem si tuebatur in Mercurio{86} quod mirandarum rerum
esset inuentor, alteram profecto Mercurio a merce ducto (cf. Paul.
p. 124) tacere non potuit. nam licet sonus I litterae in talibus
uocabulis paullo obscurior fuerit (cf. Quint. inst. orat. I 4, 8. 17.
Paul. amicitiae p. 15. Gell. X 24, 8) Varronis tempore non magis
elegantiorum hominum erat, I in his enuntiare, quam Velio Longo
placuit. et ipse Varro (de ling. lat. V 178 p. 177) _mercedem_
a _merendo_ ducit.

Footnote 84: Idem uoluit Nigidius Figulus in libro XXIIII
commentariorum grammaticorum (Gell. XIII 26, 4): 'Si _huius_'
inquit '_amici_ uel _huius magni_ scribas, unum _i_ facito
extremum, sin uero _hei magnei, hei amicei_ casu multi