batur, qui
quaest. Varr. p. 15 et nou. mus. rhen. VI p. 524 diiudicare noluit,
utrum hoc testimonium ad libros de proprietate scriptorum an ad
nostros spectaret. prius illud non ita ueri simile est, postquam
reperto Hieronymi indice libros "peri charakte:ro:n" (Char. p. 189) non
eosdem atque eos de proprietate scriptorum esse, sed potius conuenire
cum libris de descriptionibus Ritschelius l.l. p. 520 perspexit, nam
nunc in hac re disceptanda nomen "charakte:res" a Gellio initio capitis
positum nullius momenti est. accedit quod libros de proprietate
scriptorum numquam Gellius conmemorat nihilque fere adhuc de eis
constat, ut dubium et lubricum uideatur unum fragmentum ad eos referre.
maximi contra ponderis est, quod genera dicendi tamquam orationis
uirtutes praedicantur (fr. 80) 'quibus uitia agnata sunt pari numero,
quae earum modum et habitum simulacris falsis ementiuntur. sic plerumque
sufflati atque tumidi fallunt pro uberibus, squalentes et ieiunidici pro
gracilibus, incerti et ambigui pro mediocribus.' his rebus cum librum
quintum destinatum fuisse uiderimus, haec{67} indidem fluxisse
confidenter adfirmo. tria igitur genera dicendi sunt (cf. Cic. orat. 5,
20. Quint. XII 10, 58) a Graecis "hadron ischnon meson", quae
Theophrastum primum agnouisse sequitur e Dionys. Hal. de Dem. ui dic. 3.
Lys. 6 (cf. Westermann l.s. p. 170), a Romanis uber mediocre gracile
adpellata, quae uirtutes si modum excedunt uitia fiunt. latinorum
poetarum exempla esse ubertatis Pacuuium, gracilitatis Lucilium,
mediocritatis Terentium, eandemque orationis diuersitatem teste Polybio
et Rutilio prae se tulisse claros legates quos a.u. DLXXXXVIIII
Athenienses Romam miserint (cf. Cic. acad. pr. II 45, 137), Carneadem
academicum Diogenem stoicum Critolaum peripateticum. cum uero hoc
fragmento iterum uideamus, quam arte ubique oratorum et poetarum
loquendi morem coniunxerit, iure nostro in hoc libro de discrimine
solutae et poeticae orationis actum esse expectamus ideoque huic libro
uindicamus quae Isidorus I 37 habet (fr. 79). quamquam non sine ulla
haesitatione hoc factum esse fateor. non desunt quidem uestigia Isidori
auctores libros nostros adhibuisse, quod adnotatione nostra discas, sed
parum liquet, quibus operibus Varronianis illi omnino usi sint, quam ut
certo demonstrari possit cui libro singula frustula debuerint. quare
etiam omnes fere Isidori etymologias nisi aliorum testimoniis tribuuntur
grammaticis libris neglexi, nec dubium est quin