ostrum pro Myrleano
accipiamus. fuit hic Cratelis discipulus (cf. C. Wachsmuth de
Crat. Mall. p. 6), Cratetei autem qui crisin a grammatica tamquam
maiorem discernere solebant, facile quoque gradum alterum, bonorum
ludi magistrorum munus, seiungere potuerunt. optime autem conuenit
temporum ratio. Asclepiadem Myrleanum 'primo ante Christum n.
saeculo ita ut certe natales ante annum septuagesimum ponendi
sint' floruisse ostendit Lehrs l.s. p. 432 cf. M. Sengebusch diss.
Hom. I p. 61, aetas igitur eius inter Dionysii Thracis et
Varronis tempora intercedit.

Footnote 98: Idem scholiasta p. 737, 22: "ean oun to palai
tessara mere: e:n te:s grammatike:s, po:s nun hex auta phe:sin
alla ho Dionusios? to hen ex auto:n etme:the: eis tria kai
ta men tria gegonasin hex. to poion etme:the: eis tria? to
diortho:tikon." cf. p. 659. 671. 683. 728. E. Meier opusc. II
p. 21 sq. sed euidenter errauit qui haec scripsit. ex tribus
partibus enim, quas in "diortho:tiko:" coniunctas esse dicit, prima
("glo:sso:n kai historio:n apodosis") omnino non ad "diortho:sin"
sed ad "exe:ge:sin" paullo plus quam apud Dionysium amplificatam
pertinet et similiter reliquae duae, analogiae et etymologiae
inuentio, quamquam hae praesertim analogia non raro emendationis
duces erant; Dionysius uero de earum in "diortho:sei" usu nihil
significat. uerum potius haec altera diuisio ex Dionysiana orta
est (cf. H. Steinthal gesch. d. sprachw. p. 547), sed prorsus
alio spectat. Dionysius enim in sua diuisione sex omnino partes
praecipuas grammaticae quae tunc erat conprehendit, altera tamen
ad praeclaram tantum industriam doctorum uirorum pertinet, quae
in legendis recensendis aestimandis poetarum scriptorumque libris
uertebatur, et egregie summam rerum conplectitur.

Footnote 99: Diom. p. 436, 10: 'dictio est uox articulata cum
aliqua significatione, ex qua instruitur oratio et in quam
resoluitur; uel sic: dictio est ex syllabis finita cum
significatione certa locutio, ut est dico facio'.

Footnote 100: Steinthal l.l. p. 547 in Diomedis socordiam et
neglegentiam nimis festinanter inuexit neque quid apud eum
melioris esset notae excussit.

Paucis nunc quaerendum est, num haec harum rerum coniunctio quae
nititur in fragmento 91, fortasse aliis rationibus defendi possit.
Ritschelius enim, cum has duas diuisiones inter se non conuenire
uideret, priorem ad grammaticam, alteram ad aliud quoddam opu