lia succedit.]

25. Interea mea peccata multiplicabantur, et avulsa* a latere meo tanquam
impedimento conjugii, cum qua cubare solitus eram, cor ubi adhaerebat,
concisum et vulneratum mihi erat, et trahebat sanguinem. Et illa in Africam
redierat, vovens tibi alium se virum nescituram, relicto apud me naturali
ex illa filio meo. At ego infelix nec feminae imitator, dilationis
impatiens, tanquam post biennium accepturus eam quam petebam, quia non
amator conjugii sed libidinis servus eram; procuravi aliam, non utique
conjugem: quo tanquam sustentaretur et perduceretur vel integer vel auctior
morbus animae meae, satellitio perdurantis consuetudinis, in regnum
uxorium. Nec sanabatur vulnus illud meum quod prioris praecisione factum
fuerat; sed post fervorem doloremque acerrimum putrescebat, et quasi
frigidius, sed desperatius dolebat[150].

[Sidenote: XVI. Mortis et judicii metum nunquam deposuit.]

26. Tibi laus, tibi gloria, fons misericordiarum. Ego fiebam miserior, et
tu propinquior. Aderat jam jamque dextera tua ereptura* me de coeno, et
ablutura me; et ignorabam. Nec me revocabat a profundiore voluptatum
carnalium gurgite, nisi metus mortis et futuri judicii tui, qui per varias
quidem opiniones, nunquam tamen recessit de pectore meo. Et disputabam cum
amicis meis Alypio et Nebridio de finibus bonorum et malorum, Epicurum
accepturum fuisse palmam in animo meo, nisi ego credidissem post mortem
restare animae vitam, et tractus meritorum, quod Epicurus {102} credere
noluit. Et quaerebam, si essemus immortales et in perpetua corporis
voluptate sine ullo amissionis terrore viveremus, cur non essemus beati,
aut quid aliud quaereremus? Nesciens idipsum ad magnam miseriam pertinere,
quod ita demersus et caecus cogitare non possem lumen honestatis et gratis
amplectendae pulchritudinis, quam non videt oculus carnis, et videtur ex
intimo. Nec considerabam miser, ex qua vena mihi manaret, quod ista ipsa,
foeda tamen, cum amicis dulciter conferebam; nec esse sine amicis poteram
beatus, etiam secundum sensum quem tunc habebam in quantalibet affluentia
carnalium voluptatum. Quos utique amicos gratis diligebam, vicissimque ab
eis me diligi gratis sentiebam. O tortuosas vias! Vae animae audaci quae
speravit, si a te recessisset, se aliquid melius habituram! Versa et
reversa in tergum, et in latera, et in ventrem; et dura sunt omnia: et tu
solus requies[151]. Et ecce ades, et liberas a miserabilibus erroribus, et
constituis nos in via t