"Angma" e coniectura ten Brinki l.s. scripsi cum
nomen litterae sono illi accommodatum fuisse consentaneum sit.

Footnote 125: Verba Victorini (I 4, 4 p. 2456P.) _Attius cum
scriberet anguis angulus_ (_anguies angules_ cod. Paris. 7539
Gaisfordi et cod. Valentinianus cf. Ritschl l.s. p. 23)
_imponebat_ referenda sunt ad ea quae praecedunt _consonantes
litteras non geminabant, ...sed supra litteram quam geminari
oportebat scilicet sicilicum imponebant..., sicut apparet in
multis adhuc ueteribus ita scriptis libris. iidem uoces, quae
pressiore sono educuntur ausus causa fusus odiosus per duo S
scribebant aussus (caussa fussus odiossus). iuxta autem non
ponebant CM, deinde nec Alcmenam dicebant nec Tecmesam_ e.q.s.
in quibus quaedam de scribendo nomine _Tecmesa_ cum duobus S
excidisse puto, a quibus ad formas _Tecumesa_ et _Tecmesa_
declinarit Victorinus, quem quidem satis neglegenter scripsisse
uel hic locus docet. de sicilico cf. Ritschl. prisc. lat. mon.
epigr. enarr. p. 81.

Cum hoc argumento optime conueniunt, quae Ioannes Lydus{126} de
magistr. I 5 profert, Romulum eiusque aequales bene calluisse sermonem
graecum, nempe aeolicum, quem Euander Arcas (cf. de l.l. V 21 p. 31)
in Italia peruolgasset. tradidisse haec Varronem "ton polumathestaton"
dicit "en prooimiois to:n pros Pompe:ion auto: gegrammeno:n". unde
sequi uidetur libros nostros Pompeio{127} missos fuisse. multis quidem
libris Varro Pompei nomen inscribere pariterque in multorum operum
praefatione de cognatione aeolicae linguae et latinae loqui potuit,
sed haec singularis argumentorum congruentia, praeeunte Ritschelio
n. mus. rh. VI p. 531 sq., me mouet ut ad eosdem libros utrumque
testimonium referam, donec constat de opere quodam ad Pompeium misso,
cui tale prooemium aptum est. hodie autem praeter isagogicum ex quo
disceret Pompeius consul, _quid facere dicereque deberet cum senatum
consuleret_ (Gell. XIIII 7, 2) et ephemeridem naualem (itiner.
Alexandri 6 ed. pr. Mai. 3. p. 5 class. auct. uol. VII), de quibus
in hac re nemo cogitabit, ad Pompeium librum aliquem scriptum esse
nescimus. egregie uero illa (fr. 106) habent locum suum (cf. Spengel
l.s. p. 7) in prooemio librorum de origine linguae latinae, ubi
igitur Euandrum eum esse dixit, a quo linguae aeolicae et latinae
similitudo repetenda sit. cum aeolico sermone latinum saepius
contulerunt uolgaremque de hac re sententiam profert Quintilianus
(inst. or. I 6, 31): 'con