. Estis strato post strato, kaj cxiuj
logxantoj estis dormantaj--strato post strato,
cxiuj iluminitaj kvazaux por procesio, kaj cxiuj
tiel malplenaj kiel pregxejo--gxis fine mi
enigxis en tiun staton de mento, en kiu oni
auxskultas kaj auxskultadas kaj komencas arde
deziri, ke sin montru policano. Subite, mi vidis du
figurojn: unu estis malgranda viro, kiu iris orienten
laux bona marsxpasxado, kaj la alia, knabino
eble ok aux dekjara, kuranta tiel rapide, kiel sxi
povis sur transa strato. Nu, sinjoro, ili ambaux, ja
suficxe kompreneble, kunfrapigxis unu kontraux
la alian cxe la angulo, kaj tiam okazis la terurega
parto de la afero; cxar la viro trankvile premegis
subpiede la korpon de l' infanino kaj lasis sxin
kriegantan sur la tero. Tio, auxdata, estas nenio, sed
vidata, gxi estis infera. Ne estis kiel homo; estis
kvazaux iu malbenita Juggernaut. <<He! haltu!>> mi
kriegis, kaj lin kuratinginte, ekkaptis mian sinjoron je l'
nuko kaj rekondukis lin tien, kie staris jam tuta grupo
cxirkaux la krieganta infanino. Li estis tute
trankvila kaj faris nenian kontrauxstaron, sed li
jxetis sur min unu rigardon, tiel malbelan, ke gxi
sxvitigis min kiel kurado. La personoj alvenintaj estis
la propra familio de la knabino; kaj baldaux aperis la
kuracisto, por kiu oni estis sxin sendinta. Nu, la
infanino ne estis multe vundita, sed pli gxuste
timigita, laux la diro de lia ostosegista mosxto;
kaj jen, vi povus supozi, estus la fino de la afero. Sed
estis unu stranga cirkonstanco. Jam cxe la unua vido, la
viracxo inspiris en mi nauxzon. Ankaux la
familio de la knabino sxajnis senti same, kio estis ja
nur nature. Sed kio frapis min, estis la kazo de la
kuracisto. Li estis laux la ordinara tipo de apotekisto,
de neniu speciala agxo aux koloro, kun forta
Edinburga parolmaniero, kaj ne pli emociema, ol sakfajfilo.
Nu, sinjoro, al li estis, kiel al ni cxiuj: cxiufoje
kiam li rigardis mian kaptiton, mi vidis, ke tiu ostosegisto
nauxzigxas kaj blankigxas pro deziro lin
mortigi. Mi sciis, kio estas en lia mento same kiel li sciis
kio estas en la mia, kaj, cxar mortigo estis neebla, ni
faris tion, kion ni jugxis krom tio plej bona. Ni diris
al la viro, ke ni povas fari, kaj ja faros, tian skandalon
el la okazintajxo, ke lia nomo malbonodoros de unu fino
de Londono gxis la alia. Ke, se li havas amikojn aux
kian ajn reputacion, ni bone zorgos, ke li ilin perdu. Kaj
la tutan tempon, dum ni lin tiele regalis per niaj brulaj
vortoj, ni fo