n de
plezuro, sed ecx malcedis al la alvokoj de profesiaj
aferoj, por ke ili povu gxui ilin neinterrompate.

Okazis dum unu el tiuj vagpromenoj, ke ilia vojo kondukis
ilin tra flanka strato en vivoplena kvartalo de Londono. La
strato estis malgranda, kaj tia, kian oni nomas trankvila,
sed gxi faris prosperan komercon en la laboraj tagoj de
l' semajno[2].
SXajne la logxantoj cxiuj bone prosperadis, kaj
cxiuj vetesperis sukcesi ankoraux pli bone, kaj la
superfluon de siaj gajnoj elspezis je koketajxoj;
tiamaniere, ke la frontoj de la butikoj sur tiu vojo staris
kun invita mieno, kiel vicoj da ridetantaj vendistinoj.

Ecx dimancxe, kiam gxi vualis siajn pli
brilacxajn cxarmojn kaj estis kompare ne trairata,
la strato ellumis, kontraste al sia malgaja
cxirkauxajxo, kiel fajro en arbarego; kaj per
siaj fresxe kolorigitaj fenestraj kovriloj, siaj bone
poluritaj latunajxoj, sia gxenerala pureco kaj
gajeco de tono, tuj ekkaptis kaj placxis la okulon de la
preteriranto.

Du pordojn for de unu angulo, maldekstraflanke en orienta
direkto, la frontlinio estis rompita de korta enirejo, kaj
gxuste cxe tiu punkto ia malbonauxspica masivo
de konstruajxoj eltrudis sian gablon[3]
super la straton. GXi estis duetagxa, montris nenian
fenestron, nenion krom pordo cxe la malsupra etagxo
kaj blinda kvazauxfrunto de makulita muro cxe la
supra; kaj portis en cxiu trajto la signojn de
dauxra kaj avaracxa malzorgo. La pordo, kiu posedis
nek sonorilon nek frapilon, estis vezikita kaj makulita.
Vagistoj sin trenadis en la pordalkovon kaj ekbruligis
alumetojn sur la paneloj; infanoj butikludis sur la
sxtupoj; la lerneja knabo provadis sian
posxtrancxilon sur la muldajxoj, kaj en la
dauxro de preskaux tuta generacio, aperis neniu por
forpeli tiujn okazajn vizitantojn aux por ripari iliajn
ruinigajxojn.

S-ro Enfield kaj la legxisto iris sur la alia flanko
de la strato; sed kiam ili alvenis gxuste kontraux
la enirejo, la unua levis montre sian bastonon.

--CXu vi iam rimarkis tiun pordon? li demandis; kaj
kiam lia kunulo respondis jese, --gxi estas kunigita en
mia memoro, li aldonis, kun tre stranga historio.

--CXu efektive? diris S-ro Utterson kun malgranda
sxangxo de vocxo. Kaj kio estis tio?

--Nu, estis tiele, respondis S-ro Enfield. --Mi estis
revenanta hejmen de iu mondfina loko cxirkaux la
tria horo de nigra vintra mateno, kaj mia vojo kondukis min
tra parto de la urbo, kie oni povis vidi absolute nenion
krom stratlanternoj