dek jaroj, de kiam Harry Jekyll farigxis tro
fantaziema por mi. Li komencis deflankigxi,
deflankigxi de la vojo de l' prudento; kaj kvankam,
kompreneble, mi ankoraux interesigxas pri li pro la
malnovaj tagoj, mi lin vidis, kaj vidas, tre malofte
... Tia nescienca sensencajxo, aldonis la doktoro,
subite purpurigxante, disigus ja Damon kaj Pitias.

Tiu cxi malgranda elmontro de kolero iom trankviligis
S-ron Utterson.

--Ili nur malpacis pro iu punkto scienca, li pensis,
kaj, estante homo tute sen sciencaj pasioj, li ecx
aldonis:

--Estas pro nenio pli malbona ol tio!

Li lasis al sia amiko kelkajn momentojn por
reserenigxi, kaj poste alproksimigxis al la demando,
kiu estis la motivo de lia vizito.

--CXu vi iam renkontis protektaton lian nomitan
Hyde? li demandis.

--Hyde? ripetis Lanyon. Ne! Neniam auxdis pri li.
Post mia tempo.

Jen la sumo de la sciigxoj, kiun la legxisto
reportis kun si al ia granda malluma lito, sur kiu li en
malkvieta movigxado kusxis tra la fruaj horoj
gxis la alveno de l' mateno. Estis nokto malmulte
ripoziga por lia penanta mento, penanta en la mallumo kaj
siegxata de demandoj.

--Sonis la sesa per la sonoriloj de la pregxejo, kiu
staris tiel oportune apud la domo de S-ro Utterson, kaj
ankoraux li luktis kun la problemo. GXis nun tiu
problemo estis tusxinta lin nur sur lia flanko
intelekta, sed nun ankaux lia imago estis okupata
aux, por diri pligxuste, sklavigita; kaj, dum li tie
kusxadis kaj jxetigxadis en la mallumegeco de la
nokto kaj de sia kurtendrapirita cxambro, la rakonto de
S-ro Enfield preterpasis antaux lia mento kvazaux
sur rulajxo de lumigitaj bildoj. Jen li vidas la longajn
vicojn de lanternoj de nokta urbo; poste, figuron de homo
rapide marsxanta; jen infaninon kurantan de la kuracista
domo, jen tiuj du kunfrapigxas kaj tiu homa Juggernaut
piede subpremas la infaninon kaj antauxenpasxas,
neniel atentante pri sxiaj krioj. Aux jen li vidas
cxambron en ricxa domo, kie kusxas lia amiko
dormanta, songxante, kaj ridetante pro siaj songxoj;
kaj jen la pordo malfermigxas, la kurtenoj apartigas, la
dormanto revekigxas, kaj jen! staras apud li figuro, al
kiu estas donita potenco, kaj ecx je tiu senviva horo,
li devas levigxi kaj fari laux gxia ordono ...

La figuro en tiuj du fazoj obsedis la legxiston dum
la tuta nokto; kaj se, je iu momento, li ekdormis, estis nur
por vidi gxin gliti pli kasxe tra dormantaj domoj
aux sxovigxi pli rapide, ecx gxis
kapturnigxo, tra p