te mallume. La vento jxetis la
lumon de la kandelo, jen tien jen reen, cxirkaux
iliaj pasxoj, gxis ili atingis la sxirmon de la
teatro, kie ili silente sidigxis por atendi. Londono
solene zumadis cxirkauxe, sed pli apude, la
senbrueco estis rompata nur de la sono de piedo, kiu
movigxadis antauxen-malantauxen sur la kabineta
planko.

--Tiamaniere gxi marsxadas la tutan tagon,
sinjoro, murmuris Poole, jes, kaj pli grandan parton de la
nokto. Nur kiam nova specimeno venas de la apotekisto okazas
mallonga halteto. Ha! estas malbona konscienco, kiu estas
tiel malamika kontraux la ripozo. Ha, sinjoro! cxiu
pasxo parolas pri sango kruele disversxita. Sed
auxskultu denove, iome pliapude, enmetu vian koron en
viajn orelojn, S-ro Utterson, kaj diru al mi, cxu tio
estas la piedo de l' doktoro?

La pasxoj faladis malpeze kaj strange, kun difinita
svingado, kvankam ili iris tiel malrapide; tio efektive
estis tute malsama de la peza, grinca pasxado de Harry
Jekyll. Utterson ekgxemis.

--CXu neniam okazis io alia? li demandis.

Poole kapjesis.

--Foje, li diris, foje mi auxdis gxin plorantan.

--Plorantan! Kiel tio? diris la legxisto, kun subita
frostotremo de teruro.

--Plorantan kiel virino aux animo damnita,[23]
diris la servisto. Mi foriris kun tia sento en la koro, ke
mi mem povus ankaux plori.

Sed nun la dek minutoj ekfinigxis. Poole eltiris la
hakilon de sub amaso da pakpajlo; la kandelo estis starigita
sur la plej apuda tablo, por lumigi al ili dum la atako, kaj
ili alproksimigxis kun haltigata spirado al tie, kie tiu
senlaca piedo ankoraux antauxen-malantauxeniris
en la senbrueco de la nokto.

--Jekyll, kriis Utterson, per lauxta vocxo, mi
postulas vidi vin.

Li pauxzis momenton, sed alvenis neniu respondo.

--Mi sciigas al vi per justa averto, ke niaj suspektoj
estas vekitaj, ke mi devas kaj volas vin vidi, li
dauxrigis; se ne kun via propra kunsento, tiam per bruta
forto!

--Utterson, diris la vocxo, pro Dio, kompatu!

--Ha! tiu ne estas la vocxo de Jekyll--gxi
estas tiu de Hyde! ekkriis Utterson. Trahaku la pordon,
Poole.

Poole svingis la hakilon super sian sxultron; la bato
skuis la konstruajxon, kaj la rugxtegita pordo
saltis kontraux la seruron kaj cxarnirojn. Lugubra[24]
kriego, kvazaux de nur besta teruro, sonis el la
kabineto. Supren denove la hakilo, kaj denove la paneloj
fendigxis kaj saltis la kadro; kvarfoje falis la bato,
sed la ligno estis kuntenema kaj la metalajxoj estis de
bon