isto.

--Uzadon! ehxis Poole. CXu vi ne vidas, sinjoro,
ke gxi estas rompita? kvazaux iu estus gxin
piedfrapadinta.

--Ha! dauxrigis Utterson, kaj la disrompoj
ankaux estas rustigxintaj.

La du viroj rigardis sin reciproke kun teruro.

--Tio cxi preteriras mian komprenon, Poole, diris la
legxisto, ni revenu en la kabineton.

Ili silente supreniris la sxtuparon, kaj, de tempo al
tempo turnante timoplenan ekrigardon al la kadavro,
esploradis pli zorge la enhavon de la kabineto. Sur unu
tablo estis postsignoj de hxemia laborado, diversaj
mezuritaj amasetoj de ia blanka salo kusxis sur vitraj
pelvetoj, kvazaux por ia eksperimento, cxe kiu la
malfelicxulo estis malhelpita.

--Tiu estas la sama drogo, kiun mi cxiam alportadis
al li, diris Poole.

Post tio, en la dauxrigo de sia esplorado de la
cxambro, la sercxantoj alvenis gxis la
spegulego, en kies profundon ili rigardis kun senvola
teruro.

--Tiu cxi spegulo vidis kelkajn strangajxojn,
sinjoro, murmuris Poole.

--Kaj certe neniun pli strangan, ol si mem, ehxis la
legxisto per la sama tono. CXar por kio Jekyll povus
gxin bezoni? li diris.

--Tion vi ja povas demandi, sinjoro, diris Poole.

Poste, ili sin turnis al la tablo. Sur la pupitro, inter
la orda aro da paperoj, plej supra kusxis granda
koverto, kaj gxi portis, skribitan per la mano de la
doktoro, la nomon de S-ro Utterson. La legxisto rompis
la sigelon, kaj diversaj enfermitajxoj falis planken. La
unua estis testamento verkita laux la samaj
eksterordinaraj kondicxoj, kiel tiu, kiun li redonis
antaux ses monatoj por servi kiel testamento en okazo de
morto, kaj kiel donacakto en okazo de malapero; sed
anstataux la nomo de Edward Hyde, la legxisto kun
nepriskribebla mirego legis la nomon de Gabriel John
Utterson. Li rigardis Poole, kaj poste denove la paperojn,
kaj fine la malbonfarinton, sternitan sur la tapisxo.

--Turnigxas al mi la kapo, li diris. Li jam
cxiujn cxi tagojn restadis cxi tie kiel
posedanto; li ne havis kauxzon por ami min; li devis
furiozi, vidante sin elpusxita, kaj tiun cxi
dokumenton li tamen ne detruis.

Li levis la plej proksiman paperon; gxi estis
mallonga letereto skribita de la doktoro, kun dato cxe
la supro.

--Ho, Poole! la legxisto kriis, li estis viva,
cxi tie, hodiaux. Lin forigi dum tiel mallonga
intertempo, oni ne povus; li devas ankoraux vivi, li
certe ien forkuris!

Sed kial do forkuris? Kaj kiel? Kaj cxi tion en tiu
okazo ni kuragxu nomi memmortigo? Ho