dirita
Edward Hyde anstatauxu la diritan Doktoron Jekyll sen
plua prokrasto kaj estu libera je cxia sxargxo
aux devo, krom la alpago de kelkaj malgrandaj sumoj al
la anoj de la doktora domo. De longe cxi tiu dokumento
estis la cxefa abomenajxo de la legxisto.
GXi lin ofendis, ne nur kiel legxiston, por kiu la
fantazieco estis nemodesta, sed ankaux kiel amanton de
la prudentaj kaj ordinaraj flankoj de la vivo. Kaj gxis
tiam, estis lia nescio pri S-ro Hyde, kio sxveligis lian
indignon; nun, per subita okazintajxo, estis lia scio.
Suficxe malbone jam, ke la nomo estis nur nomo, pri kiu
li ne povas ion pluan sciigxi. Estis ankoraux pli
malbone, kiam gxi ekvestigxis de abomenindaj ecoj;
kaj el la sxangxigxemaj sensubstancaj nebuloj,
kiuj tiel trompadis lian okulon, eksaltis la subita,
difinita bildigxo de demono.

--Mi pensis gxin frenezo, li diris, remetante en la
kofron la ofendantan paperon, kaj jam mi komencas timi, ke
gxi estas malhonoro.

CXe tio li estingis la kandelon, surmetis palton, kaj
ekiris sur la vojo al Cavendish Square[9],
tiu citadelo de la medicino, kie lia amiko, la fama Doktoro
Lanyon[10], havis
sian domon kaj akceptis sian amase venantan klientaron.

--Se iu scias, tiu estas Lanyon, li pensis.

La seriozmiena cxefservisto konis kaj bonvenigis lin;
li ne estis devigita prokrasti sian eniron, sed kondukita
tuj de la pordo al la mangxocxambro, kie sidis D-ro
Lanyon sola kun sia vino. Tiu estis bonkora, sana, eleganta,
rugxvizagxa sinjoro, kun amaso da haroj
antauxtempe blankaj, kaj perforta decida maniero.
Vidante S-ron Utterson, li eksaltis de sia segxo, kaj
bonvenigis lin per ambaux manoj. La bonvoleco, laux
lia speciala maniero, estis iome teatra; sed gxi estis
bazita sur reala sento. CXar tiuj du estis malnovaj
kunuloj en la lernejo kaj la universitato, ambaux
plenege respektis sin mem kaj la alian, kaj, kio ne
cxiam sekvas, ili estis homoj, kiuj plenege gxuis
reciproke sian kunestadon. Post iom da vagada interparolado,
la legxisto alproksimigxis al la temo, kiu tiel
malagrable priokupadis liajn pensojn.

--Mi supozas, Lanyon, li diris, ke vi kaj mi estas la du
plej malnovaj amikoj, kiujn havas Harry[11]
Jekyll?

--Mi dezirus, ke la amikoj estu pli junule fresxaj,
diris ride D-ro Lanyon. Nu, mi supozas, ke ni ja estas. Kaj
kio el tio? Mi lin vidas nun malofte.

--Vere! diris Utterson. Mi kredis, ke vin ligas ia
komuna intereso.

--GXi ligis, estis la respondo, sed pasis jam
pli ol