kruroj kaj estis
suprenfaldita por teni gxin for de la tero, la talio de
la redingoto trovigxis sub liaj koksoj, kaj gxia
kolumo vastigxis largxe sur liaj sxultroj. Sed,
strange diri, tiu cxi ridindega vestajxo tute ne
ridigis min. Pli gxuste ja, tial ke estis io
kontrauxnorma kaj monstra en la esenco mem de la
estajxo, kiu nun staris kontraux mi, io
enkateniganta, surprizanta kaj nauxzanta, sxajnis,
ke tiu cxi nova neegaleco nur gxin konvenis, kaj
intensigis; tiel, ke al mia intereso pri la karaktero de tiu
homo estis aldonita scivolo pri lia deveno, lia vivo, lia
havo kaj rango en la mondo. Tiuj observoj, kvankam por meti
ilin sur paperon bezonis tiel grandan spacon, tamen okupis
nur kelkajn momentojn. Mia vizitanto ja brulis pro ia sombra[27]
eksciteco.

--CXu vi gxin havas? li kriegis, cxu vi
gxin havas?

Kaj tiel viva estis lia malpacienco, ke li ecx la
manon metis sur mian brakon kaj volis skui min. Mi
depusxis lin, konsciante cxe lia ektusxo, ian
glacian spasmon tra miaj vejnoj.

--Atendu, sinjoro, mi diris. Vi forgesas, ke mi
ankoraux ne havas la plezuron koni vin. Sidigxu, mi
petas.

--Pardonu al mi, D-ro Lanyon, li respondis, suficxe
gxentile. Tio, kion vi diris, estas prava; kaj mia
malpacienco nun jam preterpasis mian gxentilecon. Mi
venis cxi tien laux la instigo de via kolego, D-ro
Harry Jekyll, pri afero iome grava; kaj mi sciigxis...,
li pauxzis kaj levis la manon al la gorgxo kaj mi
povis rimarki, malgraux lia kvieta mieno, ke li baraktas
kontraux la alproksimigxo de la histerio,--mi
sciigxis, ke tirkesto...

--Jen, sinjoro, mi diris, montrante la tirkeston, kie
gxi kusxis sur la planko post tablo kaj ankoraux
kovrita per tuko.

Li eksaltis al gxi kaj poste haltis kaj metis manon
al la koro; mi povis auxdi, kiel grincas liaj dentoj pro
la konvulsia ago de liaj makzeloj; kaj lia vizagxo
farigxis tiel morte pala, ke mi ektimis pri lia vivo kaj
prudento.

--Trankviligu vin! mi diris.

Li turnis al mi terurigan rideton kaj, kvazaux kun la
decideco de la malespero, forsxiris la tukon. Vidante
gxian enhavon, li auxdigis unu lauxtan singulton
de tiel intensa senpremigxo, ke mi sidis kiel
sxtonigita. Kaj la momenton poste, per vocxo jam
suficxe regata:

--CXu vi havas gradigitan glason? li demandis.

Mi starigxis iom sindevige kaj donis al li, kion li
petis.

Li dankis min per rideto, mezuris kelke da gutoj de la
rugxa fluidajxo, kaj alsxutis unu el la
pulvoroj. La miksturo, kiu unu