estis aldonita al dato, plej ofte ne pli ol
sola vorto; <<duobla>> okazis eble sesfoje tra tuto de
kelkcento da enskriboj; kaj unufoje <<tuta malsukceso!!!>>
Nu, kiel povus la cxeesto de tiuj objektoj en mia domo
tusxi aux la honoron, la mentosanecon, aux la
vivon de mia kaprica amiko? Se lia sendito povus iri al unu
loko, kial ne al alia? Kaj ecx se ja estus efektive ia
malhelpo, kial mi devas akcepti tiun sinjoron sekrete? Ju
pli mi pripensadis, des pli mi konvinkigxis, ke mi
interrilatas kun kazo de ia cerba malsano; kaj kvankam mi
forsendis mian servistaron kusxigxi, mi tamen
sxargxis malnovan revolveron, por ke mi povu
eventuale min defendi.

La noktomeza horo apenaux sonoris super Londono, kiam
iu frapetis mallauxte sur la pordo. Mi mem iris
malfermi, kaj trovis malgrandulon, sin duonapogantan
kontraux la kolonoj de la portiko.

--CXu vi venis de D-ro Jekyll? mi demandis. Li jesis
per gxenita gesto, kaj kiam mi petis lin enveni, li ne
obeis sen sercxa rigardeto posten en la mallumon de la
placo. Estis policano ne malproksime, alvenanta kun la lumo
de lia lanterno malkovrita, kaj sxajnis al mi, ke
cxe la vido mia vizitanto ektremas kaj plirapidas.

Tiuj detaloj, mi konfesas, ja malagrable min impresis;
kaj dum mi sekvis lin en la helan lumon de mia konsultejo,
mi tenis mian manon preta sur mia defendilo. CXi tie
fine mi povis klare lin observi. Mi antauxe neniam vidis
lin, pri tio mi estis certa. Li estis malgranda, kiel mi
diris; min frapis, krom tio, la abomeniga esprimo de lia
vizagxo, kun gxia rimarkinda kombino de granda
muskola movigxemeco kun granda sxajna malforteco de
konstitucio, kaj laste, sed ne malpleje, la stranga
subjektiva maltrankvileco kauxzata de lia proksimeco.

Tiu lasta iom similis ekatakon de rigoro, kaj estis
akompanata de tute rimarkebla malrapidigxo de la pulso.
En la momento mem, mi atribuis tion al ia idiosinkrazia,
persona malplacxa, kaj nur iom miris la akutecon de la
simptomoj; sed de tiu tempo io iel kredigis al mi, ke la
kauxzo de tio kusxas multe pli profunde en la homa
naturo mem, kaj dependas de io pli nobla, ol la principo de
l' malamo.

Tiu persono (kiu tiel, jam de la unua momento de sia
alveno, naskis cxe mi kion mi povas nur nomi
nauxzoplena scivolo) estis vestita laux maniero, kiu
cxe ordinara persono estus ridinda; t.e. liaj vestoj,
kvankam faritaj el ricxa kaj bongusta sxtofo, estis
treege tro grandaj por li laux cxiu mezuro. La
pantalono pendis cxirkaux la