prudento sxanceligxis, sed ne tute min
forlasis. Miaj drogoj estis en sxranko en mia kabineto,
kiel mi povos atingi ilin? Jen la problemo, kies solvon--premegante
per la manoj miajn tempiojn--mi nun devas entrepreni. La
laboratorian pordon mi mem jam fermis. Se mi provus eniri
per la domo, miaj propraj servistoj min sendus al la
esxafodo. Mi ekkomprenis, ke mi devos uzi alian manon,
kaj pensis pri Lanyon. Kiel lin trafi? Kiel alkonsentigi
lin? Supozu, ke mi evitos kaptigxon sur la stratoj, kiel
mi povos eniri en lian domon? Kaj kiel mi, nekonata kaj
malplacxa vizitanto, povos decidigi la faman kuraciston
rabi la kabineton de sia kolego, D-ro Jekyll? Tiam mi
rememoris, ke restadas al mi unu parto de mia originala
karaktero: mi povas skribi laux mia propra skribmaniero.
Tuj kiam ekbrilis en mi tiu ideo, klarigxis al mi la
tuta vojo, kiun mi devos sekvi. Mi do ordigis mian vestaron
kiel eble plej bone, kaj, alvokante al pasanta fiakro, mi
veturigis min al hotelo sur Portland Street, kies nomon mi
per ia hazardo memoris. Pro mia aspekto,--kiu efektive
estis suficxe komika, kiel ajn tragedia la sorto, kiun
kovris cxi tiuj vestoj,--la veturigisto ne povis
kasxi sian ridemon. Mi grincigis la dentojn kontraux
lin kun ekventego de diabla furiozo; kaj la rideto forvelkis
sur lia vizagxo,--felicxe por li,--ankoraux
pli felicxe por mi, cxar, nur momenton plu, kaj mi
lin jam certe desxiregus de sur lia sidejo. Enirinte la
hotelon, mi cxirkauxrigardis kun tia malluma mieno,
ke la servistoj ektremis; neniun rigardon ili
intersxangxis dum mia cxeesto; sed sklaveme
ricevis miajn ordonojn, kondukis min al privata cxambro
kaj alportis al mi skribilaron. Hyde, en dangxero pri
sia vivo, estis al mi estajxo nova; skuita de
supermezura kolero, strecxita gxis mortigemo,
avidega kauxzi al iu doloron. Li tamen estis ruzulo;
venkis sian koleregon per granda peno de l' volado; verkis
siajn du gravajn leterojn, unu al Lanyon kaj unu al Poole,
kaj por ke li ricevu certigon, ke ili efektive estis metitaj
en la posxton, li ordonis, ke oni ilin rekomendu. De
tiam, li sidadis la tutan tagon apud la fajro en la privata
cxambro, mordetadante al si la ungojn; tie li
tagmangxis, sidante sola kun siaj timoj, kun la kelnero
videble tremanta antaux lia okulo; kaj el tie, post
plena noktigxo, li ekveturadis en angulo de fermita
veturilo kaj kondukigis sin tra la stratoj de la urbo.
<<Li>>, mi diras; mi ne povas diri <<mi>>. En tiu infano de
l' infero es