la pordo

Sinjoro Utterson, la legxisto, estis homo kun
malglata vizagxo neniam lumigata de rideto; malvarma,
mankhava, kaj embarasata en sia parolado; malrapida en la
sentesprimo; malgrasa, longa, polva, enuiga, kaj tamen iel
aminda. CXe amikaj kunvenoj, kaj kiam la vino estis
laux lia gusto, io eminente homa brilegis en liaj
okuloj; io, ja, kio neniam penetris en lian interparoladon,
sed kio parolis ne nur per tiuj silentaj simboloj de la
postmangxa vizagxo, sed pli ofte, kaj lauxte,
per la agoj de lia vivo. Al si li estis severega; trinkis
gxinon kiam li estis sola por mortigi inklinon al la
grandaj vinoj; kaj, kvankam li gxuis la teatron, li ne
estis transpasinta la sojlon de teatro kiu ajn dum dudek
jaroj. Sed por aliaj, li havis elprovitan toleremon,
kelkfoje mirante preskaux kun envio, la altpremecon de
vervo kaj energio evidentigatan de iliaj malbonaj agoj; kaj
en ia ekstrema okazo, li estis pli inklina helpi ol
riprocxi.

--Mi inklinas al la herezo de Kain, li kutimis kurioze
diri, mi lasas mian fraton iri al la diablo laux sia
propra maniero.--En tiu cxi rolo, la sorto ofte faris,
ke li estu la lasta bonreputacia konato kaj la lasta bona
influo en la vivo de subirantaj homoj. Kaj al tiaj, dum ili
dauxrigis viziti lian cxambraron, li neniam
elmontris ecx nuancon de sxangxo en sia mieno.

Por Sinjoro Utterson sendube tio estis facila faro,
cxar ecx en sia plej bona humoro li estis
sindetenema, kaj ecx liaj amikigxoj sxajnis esti
fonditaj sur simila universaleco de bonkoreco.

Jen la signo de modesta homo: akcepti sian amikan rondon
pretfaritan el la manoj de la okazo; kaj tio estis la
maniero de tiu legxisto. Liaj amikoj estis el liaj
propraj samsanganoj, aux tiuj kiujn li konis dum plej
longa tempo; liaj preferoj, same kiel la hedero, kreskis kun
la tempo; ili necesigis nenian specialan tauxgecon
cxe sia objekto. De tio sendube naskigxis la ligo,
kiu kunligis lin kun S-ro Richard Enfield[1],
lia malproksima parenco, la konata urba elegantulo. Kion
tiuj du povis vidi unu en la alia, aux kiun temon
komunan al ambaux ili povis trovi, tio estis por multaj
personoj <<nukso por fendi>>. Tiuj, kiuj renkontis ilin dum
iliaj cxiudimancxaj promenadoj, raportis, ke ili
kutime diras nenion, sxajnas strange malgajaj, kaj
akceptadas kun videbla sengxenigxo la alvenon de
amiko. Malgraux tio, la du viroj plej alte sxatis
tiujn ekskursojn, taksis ilin la cxefa juvelo de
cxiu semajno, kaj ne nur flankenmetis okazoj