op
kusten kunnen ontstaan. Volgens zijn berekening vormt het ijs aan de
Zuidpool een massa van 4000 kilometer oppervlakte.

De Nautilus was, uit vrees van op een klip te stooten, blijven liggen
op drie kabellengten van een strand, waarboven, zich prachtige rotsen
verhieven; de sloep werd in zee gebracht, de kapitein en twee zijner
manschappen, die de instrumenten droegen, stapten erin. Koenraad en
ik insgelijks. Het was tien uur in den morgen: ik had Ned Land niet
gezien; de Amerikaan wilde zeker zelfs aan de Zuidpool niet erkennen,
dat hij ongelijk had.

Eenige riemslagen brachten ons aan het strand. Toen Koenraad aan land
wilde springen, hield ik hem tegen.

"Aan u de eer, mijnheer," zei ik tot den kapitein, "om het eerst den
voet op dezen grond te zetten."

"Indien ik niet aarzel," antwoordde hij, "dit Poolland te betreden,
is het, omdat tot nog toe geen menschelijk wezen hier zijn voet
heeft gezet."

Toen sprong hij op het strand; hij was zichtbaar ontroerd. Hij beklom
een uitstekend rotspunt, en daar stond hij met over elkander geslagen
armen, een vurig oog, onbeweeglijk en stilzwijgend, als om bezit van
deze streken te nemen. Toen hij zoo ongeveer vijf minuten gestaan had,
keerde hij tot ons terug.

"Als gij maar wilt, mijnheer!" riep hij mij toe.

Ik ging met Koen aan land, terwijl de beide mannen in de sloep bleven.

De bodem was met roodachtig zand, als met fijn gestampte tichelsteenen
bedekt; daartusschen zagen wij stukken lava, puimsteen en andere
vulkanische producten. Op sommige plaatsen stegen lichte rookwolkjes,
die een sterken zwaveldamp verbreidden, uit den grond, en deden dus
zien, dat het onderaardsche vuur nog al zijn kracht had behouden. Toen
wij evenwel op een hooge rots gekomen waren, zag ik verscheiden
kilometer in de rondte geen enkelen vulkaan. Men zal zich herinneren,
dat kapitein Ross in deze streken op 77 deg. 32' breedte de vulkanen
Erebus en Terror in volle werking zag.

De plantengroei was op dit land uiterst gering; op de zwarte rotsen
groeiden enkele mossen, deze vormden met enkele mikroskopische plantjes
de geheele flora.

Het strand was bezaaid met allerlei soort schelpen, hoorns
en zeesterren. Maar in de lucht vooral was de fauna sterk
vertegenwoordigd; daar vlogen en fladderden duizenden vogels van
allerhande soorten, die ons met hun gekras doof schreeuwden. Anderen
zaten in groot aantal op de rotsen, en lieten ons zonder vrees
voorbijgaan, zoodat wij ze soms zelfs met