malsanas
kaj glaciigxas pro simpla pensado pri li, mi, kiam mi
memoras la mizeracxon kaj pasion de lia
sinalkrocxemo al la vivo, kaj kiam mi scias, kiom li
timas mian kapablon detrancxi lin per la memmortigo, mi
povas en mia koro lin kompati. Neutilas, kaj la tempo dolore
mankas al mi, plilongigi cxi tiun priskribon; neniam iu
suferis tiajn turmentegojn, tio suficxu. Kaj tamen
ecx al tiaj la kutimado alportis--ne, ne
malpezigxon,--sed, ian kalecon de la animo, ian
submetigxemon al la malespero; kaj mia puno povus ja
dauxradi dum jaroj, se ne estus okazinta tiu lasta
malfelicxegajxo, kiu nun fine min trafis kaj disigis
de mia propra vizagxo kaj naturo. Mia provizo de la
salo, kiu neniam renovigxis de post la dato de mia unua
eksperimento, komencis elcxerpigxi. Mi venigis novan
provizon kaj kunmiksis la trinkajxon: la
kvazauxbolado sekvis, ankaux la unua
kolorsxangxigxo, sed ne la dua. Mi trinkis la
miksturon, gxi ne efikis. Vi sciigxos de Poole, kiel
mi trasercxigis la tutan Londonon; vane estis, kaj mi
estas nun konvinkita, ke mia unua provizo estis nepura, kaj
ke estis tiu nekonata nepurajxo, kiu donis al la
miksajxo efikecon.

Proksimume unu semajno nun pasis, kaj mi finas cxi
tiun rakonton sub la influo de la lasta el miaj malnovaj
pulvoroj. CXi tiu, do, estas la lasta fojo--se ne
okazos miraklo--kiam Harry Jekyll povas pensi siajn
proprajn pensojn aux vidi sian propran vizagxon
(nun, ho ve! kiel malgaje aliigitan!) en la spegulo. Nek
devos mi prokrasti tro longe la finon de cxi tiu
skribado, cxar se mia rakonto gxis nun evitis
detruigxon, tio estis pro kombino de granda
antauxzorgo kaj granda bonsxanco. Se la agonioj de
la sxangxo ekkaptos min dum mi gxin skribas,
Hyde gxin dissxiros; sed se iom da tempo pasos de
kiam mi estos gxin flankenmetinta, lia mirinda egoismo
kaj absorbiteco en la pasanta momento, eble savos gxin
denove kontraux la ago de lia simiosimila malico. Kaj
efektive, la fatalo, kiu proksimigxas al ni ambaux,
jam sxangxis kaj premegis lin. Pasos nur duonhoro,
kaj mi denove kaj por cxiam eniros tiun malamitan
personecon... Mi scias, kiel mi sidos ektremegante kaj
plorante sur mia segxo, aux dauxros, en plej
strecxita kaj timopenetrita ekstazo de auxskultado,
pasxadi tien kaj reen tra cxi tiu cxambreto--mia
lasta surtera rifugxejo--kaj subauxskulti cxian
sonon de minaco. CXu Hyde mortos sur la esxafodo?
aux cxu li en la lasta momento trovos la
kuragxon sin liberigi? Dio scias: al mi indif