konfuzite. Neniu ech movighis. Kaj eble la tuta
kunjungajho frostighus en tiu pozicio, se ne cheestus Balto.

Kiu scias, kial ghi tion faris. Eble ghi volis esprimi la amon al sia
sinjoro, eble vekighis en ghi la sama sento, kiun ghi havis por siaj
suferantaj idoj, eble bedauro kaj kompato devigis ghin al tio, ke
ghi alproksimighis ghis sia sinjoro kaj....komencis chirkauleki
lian vizaghon.

Kaj tio helpis. La vundito palpebrumis kaj post momento li malfermis
la okulojn. Balto ankorau kelkfoje lekis lin kaj poste ghoje
ekbojis.

Seppala chirkaurigardis. La tuta kunjungajho kushis en la negho
kvazau en tombo. Dum Balto por atingi la surfacon devis tralukti nur
kelkajn decimetrojn, chirkau Seppala etendighis la neghamasoj pli
alten ol du metrojn. Ech se li ne estus vundita, el tiu chi tombo li
neniam liberigus sin per propraj fortoj.

Li dankeme rigardis Balton kaj ankau la ceterajn hundojn. Li dankis
la bestojn pro si, siaj edzino kaj infanoj, kiuj streche atendas lian
revenon, kaj pro tiuj en Nome, kiuj sopire atendas la savan seron.

La seron!

Ghi ja devis esti kiel eble plej baldau en Nome! Kaj li kushas chi
tie en la negho, kvazau li havus sufiche da tempo--

Li provis levighi, sed ne sukcesis. Lia kapo zumis, liaj okuloj
nubighis. La tuta korpo estis kvazau bruligata.

Li ekkonsciis, kiel terura estas lia situacio. Li kushas tie chi sola
en la dezerto, super li bruegas la ventego, kiu senchese shutas
novajn kaj novajn neghtavolojn--kaj malproksime li estas atendata kun
firma fido. Li trompos iliajn atendon kaj esperojn. La paketo, kiu
jam veturis milojn da kilometroj, kiun tenis tiom da manoj de
oferemaj homoj, haltos che li. Seppala ne alvenos.

La turmentaj pensoj kauzis al li pli grandajn dolorojn ol la vundita
kaj frostigita korpo. Kaj nur la dolorigaj pikoj de tiuj pensoj
devigis lin denove levighi. Li shancelighis kaj falis denove en la
neghon. Tion li ripetis kelkfoje, ghis li fine sukcesis rampi sur la
sledon.

"Veturu, Balto!" li diris senenergie kaj senkonsciighis.

Balto tiris la sledon el la trancheo, kiun ghi kun la hundoj elfosis,
kaj veturis sur la deklivo tiom longe, ghis ili preterveturis la
falegintan lavangon. Poste ghi malsuprenveturis en la liberan valon
kaj sur la ebena surfaco ili ekveturis pli rapide. De tempo al tempo
li rigardis malantauen por konvinkighi, chu Seppala kushas ankorau
sur la sledo.

La kuranta stafeto prezentis neesprimeble malgajan bildon. Seppala
kushis s