perfidis la patrujon. Ni ne dubas, ke la jughistaro
ankau en tiu chi kazo progresos kun chiu necesa severeco. Pro tia
perfido de la patrujo ekzistas nur unu speco de puno--la puno de
morto. Nur per ekzempla malmoleco ni atingos tion, ke la katastrofo
el la jaro 1940, kiam la "kvina kolono" kauzis kapitulacon de
Francujo, neniam ripetighu.

Liberigita patrujo antaumetas siajn fakturojn. Kaj estas la tasko de
niaj jughistaroj, klopodi ke tiuj chi fakturoj estu pagataj ghis la
lasta cendo."--

Tuj che la unuaj linioj malaperis la senzorga rideto de sur la
vizagho de la leganta viro. Kaj kiam li finlegis li suprensaltis, la
chifitan jhurnalon li shovis en la poshon kaj komencis maltrankvile
marshi tra la parko. Sur lia frunto trovighis akraj sulkoj. De sur
liaj lipoj deglitis duonlautaj vortoj:

"Tio ne estas ebla! Tio ja ne estas ebla!"

Maljunaj homoj, sidantaj sur benketoj, kun intereso observis lian
konduton. Ili ne komprenis, kio okazis che tiu juna viro, kiu venis
tien antau momento kun ridetanta vizagho.

Ili ech ne povis tion kompreni. Ili ja ne sciis, ke antau ili
promenas--Marcel Payen.

Chapitro 2

La atestanto

"Tio ne estas ebla!" ripetis denove kaj denove Marcel Payen. "Jean
Daumal, modelo de la neprofitema patrioto--kaj perfidulo de la
patrujo! Kiom malhonorige, humilige, ofende!"

La rememoroj pri la malfelicha jaro 1940 en li dolore revivighis....

Estis sufoka somera antauvespero. Payen kaj Daumal sidis en la
oficejo. En tiu momento ili ne volonte parolis. La sciigoj el la
batalkampoj pikis per sia krudeco. Malvenko de Francujo shajnis
neevitebla.

"Oni lasis nin hejme kiel gravajn por industrio," interrompis la
silenton Daumal. "Sed kredu, Payen, centoble pli volonte mi estus sur
la fronto."

"Mi komprenas vin, Daumal. Sed ni devas kredi, ke ankorau ne estas
la fino."

"Mi scias. Sed chu estis necese, ke ni falu tiom profunden? Jam de
Munhheno ni falegas en la abismon. Ni falegas kaj kuntiras ankau
aliajn. Rememoru nur pri Chehhoslovakujo! Kiel konfide ghi rigardis
nin--kaj kiel ni ghin trompis! Chu estas eble, ke honesta Franco ne
rughighu pro honto?"

Payen levis la shultrojn. Estis pli bone ne pensi, ne rememori.

En tiu momento eksonoris telefono. Daumal levis la audilon.
Estis audeblaj kelkaj raukaj vortoj.

"Kion vi diras...?" Daumal ne povis kredi. "Kvindek kilometrojn
antau Parizo? Tio ja estas--allo! allo!"

Li vokis vane. La vocho en la telefono silentis.

Paye