la lupoj eksciis,
ke la malgranda peceto ne sufichos por ili chiuj. Pro tio ili lasis
la viandon al la unua, kiu ekmordis ghin, kaj kuregis pluen.

Poste Kasson malfermis la tutan sakon kaj dismetis ghian enhavon sur
la teron. Tiun chi fojon chiuj lupoj haltis kaj dum kelkaj momentoj
ili estis denove tenitaj.

Kasson turnis sian tutan atenton al la jungajho kaj al la vojo
antaue.

Kiel priskribi lian ektimon, kiam anstatau la firma tero, kies
proksimecon li jam antauvidis, li rimarkis antau si altan
glacimonton, etendighantan longan distancon dekstren kaj maldekstren!

Per unu rigardo li konvinkighis, ke surgrimpi ghin ne estas eble. Kaj
chirkauveturi ghin--por tio estis jam tro malfrue...

Li ekkomprenis, ke tio signifas la finon...

Li haltis che la glacimonto. Rapide li tratranchis la rimenojn, per
kiuj la hundoj estis jungitaj. Unua li liberigis la gvidantan hundon
Fulmon.

"Fulmo, ek al ili!" li ekkriis.

La hundo obeis. Kuraghe ghi ekkuris kontrau la aro, kiu rapide
proksimighis.

La ceteraj hundoj ekhezitis, kvazau ili volus diskuri. Sed finfine
ili tamen altirighis per la kuragho de la gvidanto.

Komencighis malespera batalo.

Kasson pafis per la restantaj kartochoj. Poste li alsaltis al la
hundoj kaj helpis ilin per fortaj bategoj de sia pafilo.

La lupoj momenton shancelighis. Sed nur momenton. Ilia superforto
estis tro granda. Malgrau tio, ke la hundoj batalis kun admirinda
kuragho, tamen ilia nombro malpligrandighis.

Subite la plej granda lupo jhetis sin sur Fulmon. Kasson ekvidis
tion. Li alsaltis al la atakanto kaj volis doni al ghi mortigan
baton.

La lupo liberlasis Fulmon; ghi rapide flankighis kaj ekmordegis la
pafilon, kiu trafis la malmolan glacion. Per forta tirego ghi
elmanigis al Kasson la pafilon kaj forkuris kun ghi kelkajn pashojn,
kie ghi komencis bategi per ghi.

Kasson forsaltis al la sledo. Li serchis objekton, per kiu li povos
defendi sin. Sed krom la paketo kun sero kaj kelkaj kovriloj la sledo
estis malplena...

Li rapide demetis la kovrilojn kaj levis la pezan sledon alten. Li
svingos per ghi kaj defendos sin ghis la lasta spiro.

La hundoj jam komencis retirighi. Ili kuris al sia sinjoro, kvazau
ili serchus che li defendon.

Chapitro 9

En la lasta momento

Tiun tagon vivis Nome kvazau en febro.

Chiumomente elkuradis homoj el siaj domoj por rigardi, chu la savo
jam alproksimighas. La poshtoficejo estis supershutata per telegrafaj
demandoj el ch