daghoj, estis chiam la samaj; plenaj de kuraghigo kaj
kredo, ke chio finighos bone.
Matene la ventego subite chesis. La nebuloj suprenlevighis kaj al la
mirigitaj okuloj de la perditoj prezentis sin charma, sed malkonsola
panoramo. Kien ajn la okulo rigardis, chie trovighis glacirokoj au
elstaris krutajhoj de la montegoj. Nenie ech signo de la valoj kun
dometoj de la svisaj montanoj au signo de vilagheto au urbo.
La perditoj antaue konsolis sin, ke ili eble trovighas sur unu el
tiuj glacirokoj, kiuj jam proksimis de la valoj, ke ili ekvidos, ech
se en malproksimo, homan loghejon; ke sufichos doni nokte lumsignalon
kaj ili estos savitaj...
Nenio tia. Nur ondeca maro de la montegaj pintoj kaj glacirokoj.
Kelkaj ankorau estis kashitaj de la nebulo kaj malpeze fluganta
negho; aliaj jam brilis en la matena suno. Ghi estis panoramo, kiu
turiston ravus. La perditojn ghi plenigis per teruro kaj malespero.
Marcel Payen kaj la radiisto, armitaj per shtalaj stangoj, fine
eliris por rigardi la chirkauajhon.
"S-ro Bernier, chu mi rajtas rigardi viajn mezuraparatojn?" vokis
Generalo Gibson al la foriranta radiisto.
"Kompreneble, sinjoro Generalo."
Payen kaj Bernier supreniris sur neabrupta deklivo. Ili konstatis, ke
la vojo estas libera ghis tiu loko, kie eksuprenlevighas la kruta,
nuda kaj neatingebla pinto.
Tie ili haltis. Ili chirkaurigardis. Klifoj, glacirokoj, negho. Ili
malsupreniris al la aeroplano.
"Chu vi vidis ion?" bonvenigis ilin la ceteraj.
"Nenion," diris Bernier.
"Ni nun rigardu malsupren. Eble tie..." diris Payen.
Kiam ili iris sur la deklivo malsupren, ilia perspektivo estis
malebligita per la alta neghblovajho. Preteririnte ghin, ili ekkriis
de mirego. Ili staris sur la rando de kruta rokmuro, kiu falis
vertikale en la profundon de minimume dek kvin metroj. Malsupre ghi
shanghighis en novan neabruptan deklivon, kiu subite kondukis
maldekstren malantau ankorau unu rokmuron.
Kio trovighis malantau ghi?
Certe ankorau novaj krutajhoj, deklivoj, ghis tie en la malproksimo
estas malsuprenira vojo en la valon....
Ambau viroj senparole rigardis sin.
Malantau ili staris krutaj klifoj; antau ili vertikala rokmuro.
Estis certe, ke per propraj fortoj ili neniarn foriros de sur la
glaciroko.
La pasagheroj akceptis la raporton de la du viroj kvazau tute
trankvile. Neniu malkashis, kiom malgrandighis la flameto de espero
en la koro. Sian tutan restantan fidon ili direktis al la blua
firmame
|