i respondis kun afabla rideto kaj neniel montris, ke ankau
ili estas lacaj.

"Vi devas dormeti, S-ino Gibson," diris la stevardino je la matena
krepusko, kiam shajnis, ke la malsanuloj jam iomete kvietighis.

"Vi tion bezonas pli, fraulino," ridetis la maljuna sinjorino. "En
mia agho dormo jam ne estas tiom altvalora."

Kaj malgrau tio, ke la stevardino defendis sin, S-ino Gibson devigis
shin iri dormi. Se oni povus nomi dormo la sidadon en malkomforta
pozicio, kun la kapo plena de teruraj bildoj kaj maltrankviligaj
songhoj....

S-ino Gibson estis ne nur la kuracistino de la tuta ekspedicio, shi
estis ankau mastrumistino. Tuj antau vespero shi detale kontrolis
chiujn nutrajhojn en la aeroplano. Ili ja estis malesperige
malmultaj; kelkaj panbuletoj, iom da salmo, pastech-konservoj,
chirkau du kilogramoj da chokolado, sukero kaj teo. Oni neniel povis
miri, char neniu volis kunpreni provizon da nutrajhoj por tiom
mallongedaura flugo, precipe se por chiu paketo oni devis pagi altan
pagon. Sed kiom ajn shi klopodis, shi ne povis fari alian konkludon
ol tiun, kiun shi lasis elsendi en la eteron: provizojn da nutrajhoj
por nur du tagoj.

Por du tagoj! Kaj poste...?

Denove kaj denove shi pripensis la tutan provizplanon. Sed shi
apenau konsolighis per la esperiga penso, ke al sanuloj estos eble
iom rezigni pri porcioj, kiam shi denove konsternighis. Estas ja
ghuste, ke la sanaj estu pli modestaj; sed tion, kion shi tiamaniere
gajnos, shi devos ja doni al la malsanaj!

Tio chi, espero kaj duboj, fido kaj malespero, interluktis nur
interne. Ekstere S-ino Gibson estis nur kompleza, servema, preta
helpi, afabla. Shi kovradis la malsanulojn, kiam ili tremis de
malvarmo, ordigis al ili la kusenojn, konsoladis ilin per afablaj,
patrinaj vortoj kaj kuraghigaj ridetoj.

Tutan nokton tondris la sovagha ventego. Ghi plenforte pushegis la
aviadilon, kiu krakis, ghemis kaj tremegis. La negho, pelate je
neimagebla rapido, frapegis la tegmenton de la aeroplano kaj gluighis
sur la fenestroj de la kajuto.

Payen kun la radiisto kaj Bakker premighis en la pilotkajuto. Se
S-ino Gibson bezonis ilin por iu malfacila tasko, ekzemple se estis
necese turni malsanulon aliflanken, ili volonte helpis. Sed alie ili
ne miksis sin en shian laboron.

Ili sidis senvorte kaj senmove rigardis en la densan mallumon. Ech
Bakker, kiu alitempe estis tiom parolema, gaja kaj vivoplena, ne
inklinis paroli. Li ne pensis pri la komerc-profitoj, kiujn li
p