lkajn metrojn antau
la unua domo de Nome.

Kiam chiuj estis sur siaj lokoj, la Eskimo levis poshtukon kiel
signon, ke li estas preta. Apenau tion ekvidis la knabo, kiu staris
antau li, kiam li levis la sian. Tiamaniere progresis la signo ghis
Georgo.

En la momento, kiam Georgo volis ekkuri, li ekaudis strangan
tumulton.

Li rigardis al la maro kaj ne kredis al siaj okuloj. Chiuj grupoj
reveturis.

Kaj ili ne estis solaj! Inter ili estis Gunnard Kasson!

Georgo pro ekscitigho forgesis svingi per sia poshtuko kaj ekkuris al
la urbo.

"Gunnard Kasson!" li kriis el la tuta gorgho al la plej proksima
knabo.

"Kio estas?"

"Gunnard Kasson!"

La knabo ekkomprenis.

Li saltetis sur sia loko, kvazau apud li iu pafegis. Kaj jam li
kuregis pluen.

Kaj tiel okazis, ke la sciigo pri la alveturanta Kasson atingis la
urbon dum kelkaj minutoj.

La lasta knabo kuris tra la stratetoj de la urbo kaj kriis la
konatan, milfoje elparolitan nomon.

Homoj forlasis siajn hejmojn kaj konfuzite chirkaurigardis. Ankau
la telegrafisto elkuris el sia oficejo. Kiam li ekaudis la krion de
la knabo, li ekhavis ideon, chu tio eble estas nur sherco. Ghi estus
ja iom barbara kaj kruela sherco, sed! Sed malgrau tio li estis
venkita per la ghenerala ekscitigho kaj kun multaj aliaj kuris al la
maro.

Li apenau forlasis la urbon, kiam li ekvidis alveturi longan vicon
de viroj. El iliaj brilantaj vizaghoj li facile legis la ghojegan kaj
tiom longe atenditan sciigon.

Kvankam scivolemo pelis lin renkonten al la veturantoj, li tamen
venkis ghin kaj rapidis al sia oficejo. Kaj post kelkaj momentoj li
sidis che sia aparato kaj per tremanta mano li elfrapis la finan
raporton:

"Nome, la 2-an de februaro 1925. _La stafeto alvenis_!"

Apenau li faris tion, li denove kuris eksteren...

Doktoro Welch estis tiam che la tagmangho. Sed ech hejme li ne estis
trankvila. Li pensis pri la malsanuloj kaj precipe pri Kasson. Chu li
alvenos? Chiumomente li iris de la tablo al la fenestro. Li devus jam
esti chi tie...

Kaj tamen kiam li ekaudis la liberigan ekkrion, li restis kiel
frostigita. Li palighis, liaj kruroj shtonighas kaj li ne povis
movighi de la loko.

"Silvio, chu vi audis?" li flustris kaj lia vocho tremis pro
ekscito.

"Dank' al Dio! Do--tamen...!"

Kaj ankau shia emocio, kiun shi kashis en si tiom da tagoj kaj
noktoj, esprimighis per varmegaj larmoj.

Doktoro Welch rapide venkis la fortan impreson, jhetis sur sin
surtuton k