vunditaj membroj, de la frosto--sed precipe de la malsato, kies
fantomo jam chirkauflugas super ili.

Ili povis imagi al si, kion signifas tia mortado. Kiomfoje ili jam
legis pri la blanka morto en priskriboj pri polus-ekspedicioj!

Kaj tamen--afero stranga kaj kortushe homa--tiun vesperon ili ne
pensis pri tio, kio atendas ilin. Ili ne pensis pri tio, ke sukceso
de la malsupreniro de Payen signifos liberigon, savon kaj vivon por
ili. Chiuj iliaj pensoj estis direktataj al la malfelicha Daumal. Chu
venos Payen ghustatempe? Kaj chu li fakte venos?

Ili denove pensis pri tio, kiel mizere li estas preparita por sia
vojo. Kun ekipo, kiun chiu montgrimpulo sincere priridus. Kun malsata
stomako. Kiamaniere kutimas tion fari la montgrimpuloj? Matene
abundan matenmanghon, en la dorsosako pecojn de lardo kaj pano, krom
tio paketon da chokolado. Kaj chio tio post la dormo, kiu fortigis la
korpon por eksterordinaraj agoj. Payen estas malfortigita. Ja kiaj
estis noktoj sur la glaciroko!

"Ni dormu, amikoj," diris sinjorino Gibson. "Sinjoro Payen iomete
ripozu."

La "bonan nokton", kiu sonis hhore post shiaj vortoj, estis pli varma
kaj pli mola ol iam.

La sola, kion povis al ili la kruela naturo en tiu nokto prezenti,
estis trankvilo. Ankau ghi estis al ili rifuzita. Dufoje ili estis
vekataj de malhelaj frapoj.

Ili vekighis tuj je la krepusko. Scivole ili elrigardis. Kian
seniluziighon preparis al ili denove la montegoj? Ho--ili tamen
scipovas ankau karesi! La suno levighis super la horizonton kaj
inundis per sia oro la blankajn pintojn. Kia panoramo ghi estus dum
aliaj cirkonstancoj!

Payen rapide preparis sin. Li ne volis perdi ech unu minuton. La
tago, kiu eble decidos pri chio, komencighas. Kiel ghi finighos?

Li adiauis la malsanulojn. Neniu multe parolis. Palaj vizaghoj
provis rideti, sed ne sukcesis. Nur la okuloj parolis.

Al la loko de malsupreniro iris kun li chiuj sanaj kaj Generalo
Gibson. Li tenis per la mano la bandaghon sur la nazo kaj kuraghe
vadis tra la negho kun la aliaj. Sinjorino Gibson lin vane persvadis,
ke li restu en la aviadilo.

La lasta manpremo. Chu ili havis preparitaj kuraghigajn vortojn por
la viro, kiu veturos sur la maron en la barko? Ili ne estis kapablaj
eldiri ilin. Ghi estis tro granda momento en ilia vivo.

Ili provis la stangon. Ghi ech ne movighis. Poste ili alligis al ghi
la shnuregon, kiu jam atingis ghis la fundo.

Marcel Payen lokis ghin sub la maldekstran kruron, libe