iti tuo viro sancto Ambrosio
pristinos errores meos, et praesens votum meum, ut moneret quid mihi
potissimum de Libris tuis legendum esset, quo percipiendae tantae gratiae
paratior aptiorque fierem. At ille jussit Isaiam prophetam; credo, quod
prae caeteris Evangelii[231] vocationisque Gentium sit praenuntiator
apertior. Verumtamen ego primam hujus lectionem non intelligens, totumque
talem arbitrans, distuli repetendum exercitatior in dominico eloquio.

{154}

[Sidenote: VI. Mediolani baptizatur cum Alypin et Adeodato.]

14. Inde ubi tempus advenit quo me nomen dare[232] oporteret relicto rure,
Mediolanum remeavimus. Placuit et Alypio renasci in te mecum, jam induto
humilitate Sacramentis tuis congrua, et fortissmio domitori corporis, usque
ad Italicum solum glaciale nudo pede obterendum insolito ausu. Adjunximus
etiam nobis puerum Adeodatum ex me natum carnaliter de peccato meo. Tu bene
feceras eum. Annorum erat ferme quindecim[233], et ingenio praeveniebat
multos graves et doctos viros. Munera tua tibi confiteor, Domine Deus meus,
creator omnium, et multum potens formare* nostra deformia: nam ego in illo
puero praeter delictum non habebam. Quod enim enutriebatur a nobis in
disciplina tua, tu inspiraveras nobis, nullus alius: munera tua tibi
confiteor. Est liber noster qui inscribitur, de Magistro[234]: ipse ibi
mecum loquitur. Tu scis illius esse sensa omnia quae inseruntur ibi ex
persona collocutoris mei, cum esset in annis sexdecim. Multa ejus alia
mirabiliora expertus sum. Horrori mihi erat illud ingenium; et quis praeter
te talium miraculorum opifex? Cito de terra abstulisti vitam ejus; et
securior eum recordor, non timens quidquam pueritiae, nec adolescentiae;
nec omnino homini illi. Sociavimus eum coaevum nobis in gratia tua,
educandum in disciplina tua; et baptizati sumus[235] et fugit a {155} nobis
sollicitudo vitae praeteritae. Nec satiabar illis diebus dulcedine
mirabili, considerare altitudinem consilii tui super salutem generis
humani. Quantum flevi in hymnis et canticis tuis, suave sonantis Ecclesiae
tuae vocibus commotus acriter! Voces illae influebant auribus meis, et
eliquabatur veritas in cor meum; et exaestuabat inde affectus pietatis*, et
currebant lacrymae, et bene mihi erat cum eis.

[Sidenote: VII. Ecclesiastici cantus institutio Mediolani.]

15. Non longe coeperat Mediolanensis Ecclesia genus hoc consolationis et
exhortationis celebrare, magno studio fratrum concinentium vocibus et
cordibus.