non erimus tecum ultra in aeternum? et a momento isto non
tibi licebit hoc et illud ultra in aeternum? Et quae suggerebant in eo quod
dixi, Hoc et illud? quae suggerebant, Deus meus? Avertat ab anima servi tui
misericordia tua! Quas sordes suggerebant! quae dedecora! Et audiebam eas
jam longe minus quam dimidius, non tanquam libere contradicentes eundo in
obviam, sed veluti a dorso mussitantes, et discedentem quasi furtim
vellicantes, ut respicerem. Retardabant {142} tamen cunctantem me abripere
atque excutere ab eis et transilire quo vocabar, cum diceret mihi
consuetudo violenta: Putasne sine istis poteris?

27. Sed jam tepidissime hoc dicebat. Aperiebatur enim ab ea parte qua
intenderam faciem, et quo transire trepidabam, casta dignitas continentiae,
serena et non dissolute hilaris, honeste blandiens* venirem neque
dubitarem, et extendens ad me suscipiendum et amplectendum pias manus
plenas gregibus bonorum exemplorum. Ibi tot pueri et puellae; ibi juventus
multa et omnis aetas, et graves viduae, et virgines anus: et in omnibus
ipsa continentia nequaquam sterilis; sed [Sidenote: Ps. 112, 9.]_fecunda
mater filiorum_ gaudiorum de marito te, Domine. Et irridebat me irrisione
hortatoria, quasi diceret: Tu non poteris quod isti, quod istae*? An vero
isti et istae in seipsis possunt, ac non* in Domino Deo suo? Dominus Deus
eorum me dedit eis. Quid in te stas, et non stas? Projice te in eum; noli
metuere, non se subtrahet ut cadas: projice te securus, excipiet et sanabit
te. Et erubescebam nimis, quia illarum nugarum murmura* adhuc audiebam, et
cunctabundus pendebam. Et rursus illa, quasi diceret: Obsurdesce adversus
immunda illa membra tua super terram, ut mortificentur [Sidenote: Ps. 118,
85. vid. Sabat.]_Narrant tibi delectationes, sed non sicut lex Domini Dei
tui_. Ista controversia in corde meo, non nisi de meipso adversus meipsum.
At Alypius affixus lateri meo, inusitati motus mei exitum tacitus
opperiebatur.

[Sidenote: XII. Vocis admonitu quomodo totus conversus.]

28. Ubi vero a fundo arcano alta consideratio contraxit et congressit totam
miseriam meam in conspectum cordis mei, oborta est procella ingens, ferens
ingentem imbrem lacrymarum. Et ut totum effunderem cum vocibus suis,
surrexi ab Alypio: solitudo mihi ad negotium flendi aptior suggerebatur; et
secessi remotius, quam ut posset mihi onerosa esse etiam ejus praesentia.
Sic tunc eram, et ille sensit, nescio quid*; aliquid enim, puto, dixeram,
in quo appareba