sanctae multitudinis
profiteri. Non enim erat salus quam docebat in rhetorica, et tamen eam
publice professus erat. Quanto minus ergo vereri debuit mansuetum gregem
tuum pronuntians verbum tuum, qui non verebatur in verbis suis turbas
insanorum? Itaque ubi ascendit ut redderet, omnes sibimet invicem, quisque
ut eum noverant, instrepuerunt nomen ejus strepitu gratulationis. Quis
autem ibi non eum noverat? Et sonuit presso sonitu per ora cunctorum
collaetantium: Victorinus, Victorinus! Cito sonuerunt exsultatione, quia
videbant eum; et cito siluerunt intentione, ut audirent eum. Pronuntiavit
ille fidem veracem praeclara fiducia, et volebant omnes eum rapere intro in
cor suum; et rapiebant amando et gaudendo: hae rapientium manus erant.

[Sidenote: III. Quod Deus et Angeli magis gaudent in peccatorum
conversione.]

6. Deus bone, quid agitur in homine, ut plus gaudeat de salute desperatae
animae, et de majore periculo liberatae, quam si spes ei semper affuisset,
aut periculum minus fuisset? Etenim tu quoque, misericors Pater, plus
gaudes [Sidenote: Luc. 15.]_de uno poenitente, quam de nonaginta novem
justis, quibus non opus est poenitentia_. Et nos cum magna jucunditate
audimus, cum audimus quam exsultantibus* pastoris humeris reportetur ovis
quae erraverat; et drachma referatur in thesauros tuos, collaetantibus
vicinis mulieri quae invenit: et lacrymas excutit gaudium solemnitatis
domus tuae, cum legitur in domo tua de minore filio tuo, _Quoniam mortuus
erat, et revixit; perierat, et inventus est._ Gaudes quippe in nobis, et in
Angelis tuis sancta charitate sanctis. Nam tu semper idem, {130} quia quae
non semper nec eodem modo sunt, eodem modo semper nosti omnia.

7. Quid ergo agitur in anima, cum amplius delectatur inventis aut redditis
rebus quas diligit, quam si eas semper habuisset? Contestantur enim et
caetera, et plena sunt omnia testimoniis clamantibus, Ita est. Triumphat
victor imperator, et non vicisset, nisi pugnavisset; et quanto majus
periculum fuit in praelio, tanto est gaudium majus in triumpho. Jactat
tempestas navigantes, minaturque naufragium; omnes futura morte pallescunt:
tranquillatur coelum et mare, et exsultant nimis, quoniam timuerunt nimis.
Aeger est charus, et vena ejus malum renuntiat; omnes qui eum salvum
cupiunt, aegrotant simul animo: fit ei recte, et nondum ambulat pristinis
viribus; et fit tale jam gaudium, quale non fuit cum antea salvus et fortis
ambularet. Easque ipsas voluptates humanae