'hist. de Paris, t. XVII
p. 325, bij Raynaud, Les cent ballades, p. 1v(1).

[331] Commines, I, p. 295.

[332] Livre messires Geoffroi de Charny, Romania XXVI.

[333] Commines, I p. 36-42, 86, 164.

[334] Froissart, IV p. 70, 302; vgl. ed. Kervyn de Lettenhove, Bruxelles
1869-1877, 26 vol., V p. 513.

[335] Froissart, ed. Kervya, XV p. 227.

[336] Doutrepont, p. 112.

[337] Emerson, Nature, ed. Routledge, 1881, p. 230/1.

[338] A. Piaget, Romania, XXVII 1898, p. 63.

[339] Lez ru = bij een beek, o = met, bij, matton = roomkaas, aulx =
knoflook, escaillongne = sjalot.

[340] Jame = gemme.

[341] Deschamps, no. 315, III p. 1.

[342] Deschamps, I p. 161, no.65, vgl. I p. 78 no. 7, p. 175 no. 75.

[343] Deschamps, no. 1287, 1288, 1289. VII p. 33, vgl. no. 178, I p. 313.

[344] Deschamps, no. 240, II p. 71, vgl., no. 196, II p. 15.

[345] Deschamps, no. 184, I p. 320. Chartons = voerman, ouvrant = werkende.

[346] Deschamps no. 1124, no. 307, VI p. 41, II p. 213, Lai de
franchise.

[347] Vgl. verder Deschamps, no. 199, 200, 201, 258, 291, 970, 973,
1017, 1018, 1021, 1201, 1258.

[348] Deschamps, XI p. 94.

[349] Romania XXVII 1898, p. 64.

[350] N. de Clemanges, Opera ed. 1613, Epistolae no. 14, p. 57, no. 18,
p. 72, no. 104, p. 296.

[351] Joh. de Monasteriolo. Epistolae, Martene & Durand, Ampl.
Collectio. II. c. 1398.

[352] Ib. c. 1459.

[353] Alain Chartier, Oeuvres ed. Duchesne, 1617, p. 391.

[354] Zie Thuasne. I p. 37, II p. 202.

[355] Oeuvres du roi Rene, ed. Quatrebarbes, IV p. 73, vgl. Thuasne, II
p. 204.

[356] Meschinot, ed. 1522, f. 94, bij La Borderie, Bibl. de l'Ec. des
Chartes, LVI, 1895, p. 313.

[357] Vgl. Thuasne, 1. c., p. 205.

* * * * *

IV

DE VORMEN DER LIEFDE

Sedert de Provencaalsche troubadours der twaalfde eeuw het eerst de
melodie van het onbevredigd verlangen hadden aangeheven, hadden de
violen van het liefdelied al hooger en hooger gezongen, totdat alleen
Dante het instrument meer zuiver bespelen kon.

Het was een der gewichtigste wendingen van den middeleeuwschen geest
geweest, toen hij voor het eerst een liefdesideaal ontwikkelde met een
negatieven grondtoon. De Oudheid had voorzeker ook het smachten en de
smarten der liefde bezongen; maar was toch eigenlijk daar het smachten
niet enkel gezien als het uitstel en de prikkel der zekere vervulling?
En in het droef-eindend liefdeverhaal der Oudheid was niet de
verij