aj manoj.)

ZEBEDEO. Kia aroganteco, kia senhonteco!

TOBIO. Ha fusxulo, kanajlo, acxulo! Kiel vi vin kondutas? Stultulo!

ESKO. Se vi ne estus mia patro, mi batus vin, frapus sur vian busxon;
sed cxar vi estas mia patro, tio estas nefarata.

ZEBEDEO. Ega malhumileco!

TOBIO. Esko, mi diras al vi: gardu vin por ke mi ne donu al vi
fiancxfestan regalon, jes, tion mi diras.

ESKO. Festan regalon!--Mia kolero iom post iom boligxas. (Ekprenas
segxon kaj gxin jxetas kontraux la plankon.) Cxi tiu viro estas
nehumiligebla. (Eliras el la cxambro.)

TOBIO. Pro Kristo, tia knabo!

ZEBEDEO. Senhonta kaj obstina knabego.

TOBIO. Kian penon la infanoj kauxzas! Nekredeble al cxiu, kiu ilin ne
posedas. Danku Dion, kantoro, cxar vi restis frauxlo.

ZEBEDEO. Vi estas prava koncerne al mi, nome rilate al tiu vidpunkto,
ke mi estus severa patro, tre severa.

TOBIO. Severa patro oni ankaux nomas min. Sed cxu severeco cxiam helpas?
Estas naturo, kiu altiras la pegidon al la arbo. Kaj inter la arboj
en la arbaro, kvankam stilo de sama sagxa mano, tamen unuj estas
rektaj, aliaj kurbaj.

ZEBEDEO. Multe dependas tamen ankaux de tio, cxu dum la kreskado oni
permesas kurbigxon al la plantido.

TOBIO. Gxuste kaj sagxe parolite. Jes, kantoro, estas kiel mi diras.
Nin gepatrojn seninfanaj homoj devus kore kompati kaj honori. Sed kiu
pensas pri tio? (Esko envenas.) Cxu vi plue vidigxas, mallertulo?

ESKO (aparte). Mi volus dauxrigi mian koleron; sed la situacio estas
grava.

MICXJO (aparte al Esko). Repacigxu Esko!

ESKO. Mi ja klopodas bridi mian humoron. (Al Tobio.) Pardonu al mi,
patro!

TOBIO. Cxu vi tutkore petas pardonon?

ESKO. Jes, tutkore mi tion petas.

TOBIO. Nu, mi ne estas ema konservi ion "cxe la denta kavajxo" kaj
min konduti kvazaux kolerega bovo. Petu ankaux pardonon de la
kantoro.

ESKO. Pardonu min, kantoro, ne kasxu ion en la denta kavajxo kaj ne
vin kondutu kvazaux kolerega bovo! Tio ne konvenas en la mondo.
Konkordo kaj amikeco estas plej decaj. (Kun ekgxema vocxo.) He, jes!

TOBIO. Auxdu, kiel li scias paroli. Kion vi, kantoro, nun diras pri
li?

ZEBEDEO. Mi ne malamas lin, tute ne, sed mia opinio pri lia karaktero
estas nesxangxebla.

TOBIO. Jes, jes. Sed la jxusa murmuro nun estu forgesata, ne ecx unu
vorton plu pri pasintaj aferoj, ni cxiuj estu ree bonaj kamaradoj.
Cetere, pro kio patro kaj filo disigxu malamike unu de l' alia. Kaj
disigxmomento ja cxi tiu estas. Esko lasas sian patron kaj pa