uloj oni povas diri kaj fari kion ajn. Vi ja scias.--Auxskultu al
mi: Mi estas viro, kiu demordis la kapon de l' honto kaj singardeme
tanis mian dorshauxton, gxis unu colon dika, kaj tial mi povas fari
miregindajxojn je bezono. Kredu miajn vortojn kaj auxdu plue: Se vi
ne tuj cedas de cxiuj postuloj koncerne tiun viron, via domo
ekflamigxos dum malhela auxtuna nokto, estu certa pri tio.--Mi estas
de furiozaj cirkonstancoj tentita homo.

LA MASTRO (sxajne timigxante). Pardonu al mi, cxar mi estis trudema.
Mi petegas vin!

ZAKARIO. Vi do tute ne enmiksigxos en tiun aferon?

LA MASTRO. Ne ecx moneron mi petos.

ZAKARIO. Auxdu, Ivaro, kion li sciigas.

LA MASTRO. Ne ecx moneron mi petas.

IVARO. Nu, vi agas prudente.

ZAKARIO. Ni do estas nur du partoprenantoj.

IVARO. Du! Kiuj estas ili?

ZAKARIO. Mi kaj vi, kompreneble. Frate ni partigu la sumon; po
tricent kvindek ni havos.

IVARO. Mi ekkolerigxas denove!

ZAKARIO. Intrigema bubo, cxu ni ne kune lin kaptis?

IVARO. Mi ja lin haltigis kaj mia cxevalo kaj veturilo lin alkondukos
al la komisaro.

ZAKARIO. Cxu mi ne helpis vin lauxpove?

IVARO. Pro tio vi ekhavu kvindekon.

ZAKARIO. Duonon al ambaux, knabacxo, duonon al ambaux.

IVARO (ekprenas Zakarion je la kolumo kaj lin minacas per trancxilo).
Krucxon da sango!

ZAKARIO. Ivaro!

IVARO. Tondro kaj fulmo! Mi ne garantias, kion nun faros la
trancxilo.

ZAKARIO (surgenue). Mi petas, petegas vin!

IVARO. Krucxon da sango, se placxas al vi komplikigi.

ZAKARIO. Mi kontentigxas kun cent.

IVARO. Kun kvindek.

ZAKARIO. Estu tiel.

IVARO. Bone! Eble ni do ree povas kune dauxrigi nian vojagxon.

ZAKARIO (aparte). Englutu vin foje diablo, ido de demono!--Lauxlegxe
mi tamen postulos de vi la duonon.

IVARO. Sidigxu en mian veturilon, sxtelisto.

NIKO. Mi sekvas vin, sed memoru, ke mi estas ligita, kaj gardu vin
por malbone vin konduti kun mi.

IVARO. Kiel regxon mi vin kondukos, cxar vi ja estas mia multekosta
trezoro.

LA MASTRO. Atentu, por ke li ne forkuru dumvoje. Pripensu: sepcent
taleroj!

ZAKARIO. Sepcent taleroj!

IVARO. Sepcent taleroj!

Akto kvara.

(Arbara regiono. Maldekstre vojdisigxo kun gvidilo. ZEBEDEO kaj
TOBIO venas laux la dekstra vojo.)

TOBIO. Tiu vojdisigxo, bona kantoro, sxajnas al mi rimarkinda
figurajxo. Jen la dekstra estas pli mallargxa ol la maldekstra kaj de
tie ni atendas Esko'n kun sia edzino; sed de tie nin renkontos Ivaro
kaj la infero de l'