MICXJO. Kaj ecx ankoraux vi ne bone scias kiamaniere la homo envenas
mondon.

ESKO. En cxi tiun pekan mondon. Gxuste tiel.--Kion vi auxdis pri miaj
laborvizitoj en la parohxo?

MICXJO. Nur bonon.

ESKO. Mi ne sxtelas, ne.

TOBIO. Kompreneble, tute ne.

ESKO. Mi ne sxtelas. Ho ne.

ZEBEDEO. Sxst!

TOBIO. Silentu! La kantoro skribas.

ESKO. Tion mi ne faras.

ZEBEDEO. Tobio!

TOBIO. Cxu vi bezonas la parafon?

ZEBEDEO. Tien cxi vi gxin desegnu. (Tobio desegnas en la atesto sian
parafon.)

MICXJO (aparte). Kiel finigxos la edzigxvojagxo, mi ne scias, sed mi
estas certa, ke la tuta afero koncerne la junulinon kaj sxian mastron
estis nura sxerco, kvankam laux opinio de Esko severa vereco.--Nu,
farigxu kiel ajn, mi akompanos kaj administros la vojagxmonon de la
fiancxo.

ZEBEDEO. Tre bone.

TOBIO. Gxi estas simpla kaprinhufo, sed gardu sin iu alia por desegni
gxin tien.

ZEBEDEO. Perdo de honoro.

TOBIO. Perdo de honoro kaj vizito cxe malliberejo! Severa legxo! Sed
kiu petis false uzi parafon de iu alia? Estas nur parafo, ekzemple
jena kaprinhufo, sed gxia signifo estas grava.

ZEBEDEO. Micxjo Vilkastus!

TOBIO. Micxjo, desegnu vian parafon. Vi atestu, ke mi donas
edzigxpermeson al mia filo.

MICXJO. Mi atestas kaj je bezono jxuras pri tio. (Desegnas sian
parafon.)

ESKO (aparte). Ankaux mia parafo estos tie desegnota.

ZEBEDEO. La rajtigo do estas preta. (Al Tobio.) Mi transdonas
gxin al vi kaj vi povas gxin transdoni al kiu vi volas; tio ne plu
koncernas al mi.

TOBIO. Mi transdonas gxin al Esko. (Donas rajtigon al Esko.)

ESKO. Vi devis skribi, kantoro, ke mi prenas tiun pasxon propravole.

ZEBEDEO. Mi skribis, kion mi skribis.

TOBIO. Cxio estas preta, mankas nur via porvojagxa sako, kiun vi tuj
ekhavos. Mi ne estas kulpa, pro tio, ke vi devas piediri, sed vi
revenos radbrue, tion mi scias. El domo de la fiancxino certe vi
ricevos cxevalon.

MICXJO. Mi kredas, ke ili nin bone forveturigos de tie.

TOBIO. Sendube, Micxjo. Kaj ekveturante, tion faru tiel ventege, ke
la koltuko de l' fiancxino flirtu kvazaux militflago, tio faros
imponan kaj fieran aspekton.

MICXJO. Ni ekveturos tiel rapidege, ke neniu okulo distingu la
gefiancxojn.

TOBIO. Bone dirite, amiko mia. (Esko estas sidigxinta apud la tablo
kaj intencas desegni sian parafon en la permeso-rajtigon.) Esko,
kion vi faras?

ESKO. Mia parafo devas esti en la rajtigo.

TOBIO. Esko frenezigxis. (Ektiras la rajtigon el li