kia ciganaro de tie vidigxas? (Ivaro, Zakario, Niko,
Esko kaj Andreo, cxiuj sidantaj sur la cxaro, proksimigxas
kantkriante kaj dum sonegoj de klarneto. Ili haltas en la malantauxo.
Zakario kaj Andreo levas siajn cxapelojn.)

MARTO (aparte). Dio helpu nin! Mi konjektas malbonon.

TOBIO. Mi demandas: kion signifas tiu cigana sxargxo?

IVARO. Gxi ja estas monsxargxajxo. Cxiuj malsupreniru. Mi volas
mangxi. (Ili malsupreniras el la cxaro. Ivaro forigas la cxevalon de
la sceno.)

TOBIO. Klarigu al mi tiun aperajxon, se eble!

ZAKARIO (montrante Nikon). Rigardu tiun estajxon. Cxu vi nenion
observas?

TOBIO. Cxu estas songxo? Pro kio li estas ligita, kaj pro kio vi lin
kondukas de piedo?

ZAKARIO. Li estas multekosta objekto. (Ivaro revenas.) Klarigu la
aferon, Ivaro!

IVARO. Auxdu, auxdu la gxojsciigon! Sovagxe mi min kondutis, pli ol
antikve la perdita filo. Ho, ve! Cxion mi malsxparegis; sxargxon,
monon kaj la vendajxojn mi perdis, sed jen tiu, kiu cxiujn truojn
replenigos, jen sepcent taleroj.

TOBIO. Sepcent! Pro kio, pro kio, Ivaro, filo mia?

IVARO. Li estas la sxtelisto de alilanda grafo. Mi lin ekkaptis en
Mezvoja drinkejo kaj la promesita rekompenco estos mia. Ni ricxigxos,
patro!

TOBIO. Tondita hararo, pintbarbo kaj makulo tie, precise kiel devas.
Fulmotondru kaj fajru, la tago de felicxo venis kaj de gxojo miaj
okuloj nigrigxas. Ho, hundbojo! sxtelisto, mi preskaux emas vin
kisi!--Sepcent, kaj kvincent plue!

IVARO. Ni acxetos bienon!

TOBIO. Bonegan bienon!--Marto mia, mia aminda Marto, la felicxo nin
favoras.

IVARO. Patro kaj patrino, mi petas vin forgesi miajn kulpojn!

TOBIO. Cxiuj estas forgesitaj, brava knabo. Nun ni memoras nur tiun
felicxtagon!

IVARO. Ankaux mi pledas por Esko. Lia afero malsukcesis. Ili trompis
lin, doninte lian fiancxinon al alia. Li ne kulpas pri tio nek pri
sia longa restado survoje. Micxjo ankaux estis trompa. Findrinkinte
la monon de Esko, li disigxis de sia kamarado kvazaux bandito,
donante al li ecx vangofrapon. Tion li faris!

TOBIO. Certe tiu afero sxajnas iom malagrabla...

MARTO. Ili estu malbenataj, tiel fiancxino kiel Micxjo!

TOBIO. Malplezure vere estas; sed cxio estu forgesata kaj kompensata
per tiu gxojmomento!

MARTO (aparte). Se la afero estas kia gxi sxajnas, vere la dorsoj de
Ivaro kaj Esko estos savataj. (Janjo venas.)

TOBIO. Janjo, knabineto mia, venu kaj auxdu la felicxon, kiu okazis
al ni. Jen la granda sxtelisto kaptita!

NIKO.