ugxajn sxuojn. Gxuste tiel oni vivas en Turklando,
vivas kiel kaproj en la pasxtejo, kaj kun malgxojo mi disigxis de
tie. Al Romo ni nun direktis nian velveturadon kun manao kaj mielo
kiel sxargxo. Alveninte al tiu mondurbo nin renkontis terura bruego
kaj krakego. Oni jxus festis edzigxon de papo kaj gxuste por tiu
festo nia manao kaj mielo estis menditaj el oriento. Pro tio ni estis
tre bonvenintaj gastoj. La papo mem kaj la fiancxino nin kore dankis
kaj admonis nepre cxeesti la feston. Ni akceptis la inviton kaj
dibocxis treege gxis fine ni ree devis eknavigi. Ni do lasis Romon
kaj tre nian sxipon ili sxargxis per pekpardon-kvitancoj kaj
ligsxlosiloj. La kvitancojn ni devis lasi en Hispanujo, sed la
sxlosilojn alporti al Anglujo. Tion ni faris, kaj de Anglujo
ni velveturis al nordo, por versxi minkarban gudron en la poluson,
cxar estas tasko de Anglujo provizi la terakson per gudro. La sxipo,
sur kiu ni navigis estis unu el la plej kolosaj en la mondo; gxia
sxipkelo, plena de gudro, kvazaux ligna kastelego sur la maro nagxis
kaj gxiaj mastoj tusxis la nubojn. Malfelicxajxo tamen okazis al ni.
Inter la glacimontoj sur la malhelaj arktaj maroj unu baleno, la
plej terura en la mondo, alvenis nin viziti, kaj per sia vosto
disbatis flankon de nia sxipo. Ni komencis fundiri, kaj gxuste tion
la rabbesto celis per sia vostobato; cxar dum ni mallevigxis gxi
englutis unu post la alian el la maristoj, nur mi estis savata. Al
supro de l' masto mi grimpis kiel sciuro--la sxipo cxesis mallevigxi,
eble pro la gudro--fine la supron mi atingis kaj je la limo de l'
nuboj sidis atendante mian fatalon. Post nelonge alproksimigxis nigra
fulmotondra nubo, mi eksaltis sur gxin, kaj tondrante kaj fulmante
gxi min revenigis al la kretmontoj de Anglujo. De tie mi revenis
hejmen, kaj nun mi estas tie cxi.

ERIKO. Sed severa puno atendas mariston, kiu forkuras el sia sxipo.

NIKO. Gxin mi jam suferis, dektagan akvon-kaj-panon mi mangxis en
Abo.

ERIKO. Nesuficxe; pli severa estas la legxo rilate al tio.

NIKO. Kio? Sxajnas, ke vi farigxis vera juristo.

ERIKO. Kompreneble mi scias tion, kion helpa jugxanto gxenerale devas
scii.

NIKO. Cxu vi estas helpa jugxanto? La plej granda malseriozulo en nia
juneco, kaj egale malricxa kiel mi.

ERIKO. Amiko mia, depost nia disigxo miaj travivajxoj estas mallonge
jenaj: Knabino, heredinto de bieno, bela kaj juna, amis min,
petolulon. Tio okazis. Mi edzigxis kun sxi, forgesis la glason,
laboris kaj