rugxa gratajxo.)

ESKO. Micxjo, rigardu min kiel mi estas sxirita. Tio kauxzos teruran
proceson.

MICXJO. Dio gardu vin, Esko. Malprospero hodiaux sxajnas sekvi vin.

ESKO. Estis du kontraux unu, estis maljusta interbatigxo. Miaparte
certe mi faris mian eblon, tiel, ke la tero ektremis, sed mi batalis
kontraux superforto.

MICXJO. Kiel okazis cxio?

ESKO. Al la dometo mi sage flugis kaj tuj rimarkis, ke mia
kontrauxulo estis de sia patro bone bastonita; sed ho, kiam mi lin
ekatakis ili ambaux tuj amikigxis, kaj kune sin jxetis sur min.

MICXJO. Jes, jes, komuna malamiko ja ankaux Herodo'n kaj Kajfo'n
amikigis.

ESKO. Nomu ilin diabloj kaj ne Herodo kaj Kajfo. Ili estus min
englutintaj, sed mi prosperis forkuri.

MICXJO. Malagrabla afero!

ESKO. Se mia bonamiko, Aapo Jusola, cxeestus, certe ne estus tiel
okazinta. Fulmotondro, Micxjo, mia malamo estas neestingebla.
Homo, la satano, estas en sia furiozeco kvazaux sako per martelo
plensxtopita, en kies interno amara galo bolas, bolegas, zumas kaj
bruas kiel kolera vespnesto sub la torfo. Kaj duoblan kauxzon mi
havas por furiozo. Bastonadon mi ricevis en tiea dometo kaj en cxi
tiea domo oni min senhonte trompis. Mia preskauxfiancxino estas
donita al alia. Malbeno kaj teruro! Mizere ili min trompis, ili
respondu pri tio, mi vengxos.

MICXJO. Se vi estas sagxa, silentu pri la tuta afero kaj ni lasu la
domon.

ESKO. Mi ne silentas. Pensu, Micxjo! (Jakobo senjaka envenas tra la
dekstra pordo.) Aha, lignosxuisto! (Pasxas kolere antaux Jakobon.)
"Mil okcentan jaron la lignosxuisto duflanke bruligis la hauxton."

JAKOBO. Kion vi volas?

ESKO. "Mil okcentan jaron la lignosxuisto duflanke bruligis la
hauxton." Cxu vi komprenas la aludon?

JAKOBO. Tiun frazon mi konas, sed li estas nomata nur botisto, kiu
bruligis sian hauxton.

ESKO. Li bruligis sian hauxton cxe ventro kaj dorso.

JAKOBO. La ledobotisto.

ESKO. La lignosxuisto. Ne fanfaronu! Cxu vi scias, kiu tie cxi estas
la legxa fiancxo?

JAKOBO. Kompreneble mi tion plej bone scias.

ESKO. Cxu vi scias pro kio mi estas tie cxi?

JAKOBO. Tion vi kompreneble plej bone scias.

ESKO. Vi plifrenezigas min. Ne gxoju antaux ol vi transiris la
fluejon; antaux vi etendigxas profunda vastajxo kaj atentu por ke gxi
ne embarasu vin, antaux ol vi estas transe.

MICXJO. Esko, auxskultu al mi!

ESKO. Ne nun nek estonte mi auxskultos al vi. Mi iom post iom ekkonas
viajn intrigojn.--Mi dubas, cxu Timoteo piedbare