el morto. (La mastro
envenas.) Alportu sxnuregon, mastro! Pro Dio, alportu sxnuregon!

LA MASTRO. Tuj, tuj! Ne forlasu lin. (Iras.)

ZAKARIO. Alkrocxigu viajn ungegojn en lin, Ivaro! Ne liberigu lin, ne
liberigu lin!

IVARO. Mi ne liberigos lin, ne, kvankam mia skapolo disigxus gxis la
ripoj. (La tumulto pliigxas.)

ZAKARIO (kun plendanta vocxo). Li forkuros de ni, li forkuros. Rapidu
por helpi, cxiuj homoj! (La mastro alvenas kun sxnurego.)

LA MASTRO. Nu, nu, submetigxu, fripono! (La batalado cxesas.) Vane vi
baraktas, malbonulo!--Donu bele la manojn!

IVARO. Donu al mi la sxnuregon. (Kunligas la manojn de Niko.)

LA MASTRO. Cxu vere, jen do trovigxas nia birdo, jen malbonsorte
alkrocxigita. Ho, vi petolulo! (Aparte.) Mirinde, kiel li povas
konservi seriozecon.

NIKO. Ne ligu min tiel firme.

LA MASTRO. Ne tro strecxu la manojn de mizera satano.

ZAKARIO. Nur tiel, ke ili restos ligitaj, kvazaux en sxrauxbtenilo!
Ho, nun la viro estas en niaj manoj kaj tiel same sepcent taleroj.

IVARO. Sepcent taleroj! (Niko faras subitan movon al la pordo.
Zakario ekkrias, cxiuj sin jxetas sur lin, malhelpante lian
forkuron.)

IVARO. Ne tiel, knabo mia!

ZAKARIO. Kondutu vin bone! alie vi ricevos vangfrapon.

NIKO. Mi ja submetigxas kiel sxafo.--Nu, okazu kio okazos, malgxojo
kaj cxagreno ne apartenas al mia karaktero.

ZAKARIO. Cxu vi bonvolas diri al ni vian nomon?

NIKO. La nomon vi trovas en la pasporto.

ZAKARIO. Kie estas la pasporto?

NIKO. En mia brustposxo.

ZAKARIO. (Elprenas la pasporton el la posxo.) Bone, bone! Tiu
pasporto farigxos al vi multekosta, cxar certe gxi estas
memfarita.--Ni konservu gxin. (Enmetas la pasporton en sian propran
posxon.)

NIKO. Kiamaniere vi nun intencas agi por mia plejbono?

IVARO. Sidigi vin en veturilon, veturigi vin hejmen kaj poste en la
manojn de nia komisaro.

NIKO. Pro kio en liajn manojn?

IVARO. Kial demandi pri afero, kiun vi sciis antaux ol ni?

NIKO. La kauxzon mi ne scias. Senkulpa mi estas kiel stelo de l'
cxielo.

LA MASTRO. Ha ha ha!

ZAKARIO (aparte). Senhonta krimulo! Placxas al mi iom petolsxerci kun
li. (Lauxte.) Mi demandas vin: cxu vi konas iun ricxan fremdlandan
sinjoron?

NIKO. Multajn!

ZAKARIO. En Finnlando?

NIKO. Multajn!

ZAKARIO. Jes, jes! Sed de unu estas sxtelita grandega monsumo, kaj
pro tio mi nun demandas vin, cxu vi konas grandan, grandegan
friponon?

NIKO. Mi konas unu el la plej bona speco, eble li konservas la