sobra. Kredu min, post
tiu artifiko li ne toleras ecx vidi brandon dum multaj monatoj. Sed
alkutimigxo kauxzas, ke li bezonas cxiam pliigitan doson, kaj panjo
bezonas cxiam pli da rakitherbo. Tial mi kredas, ke sako de cxi tiu
herbo tre placxos al sxi. Eble mi eltrovis bonan mildigilon.--Atendu
min tie cxi dum momento. (Iras.)

MICXJO (sola). Cxu mi atendu vin, aux direktu la pasxojn al mia
propra hejmo? Eble tio sxajnus sxteliro.--Mi atendos vin, sed de tie
reveninte, mi arangxos kun vi konflikteton. Kauxzon mi facile trovos.
Jes, konflikton mi establos kaj lasos vin. Al la dometo de botisto
Tobio mi ne venos kune kun vi, ne ecx pasxon mi plu akompanos vin.
(Kriscxjo alvenas.) Ho, Kriscxjo! Kien vi iras?

KRISCXJO. Por kromgasti je la alvena festo de Esko; aliaj gejunuloj
ankaux venos.

MICXJO. Jen vi vidas la svatiston!

KRISCXJO. Kie estas la fiancxo?

MICXJO. Tie, en la arbaro.

KRISCXJO. Kaj kie la juna edzino, antauxa Greto cxe Karri?

MICXJO. En brakoj de sia edzo.

KRISCXJO. Hoo--oh! Ili estas enamigxintaj, fajrecaj. Kaj vi gardas
tie cxi, atendas gxis la juna paro eliros el la arbaro?

MICXJO. Neniu paro, sola kaj senpara estas Esko, kiel rekta
botmodelilo. Tie li kolektas kaj plenigas sian sakon per rakitherbo
por kontentigi sian patrinon, kies koleron li tre timas, kauxze de
longa restado sur la edzigxa vojagxo, kaj tamen ne venigante edzinon
al la hejmo.

KRISCXJO. Kion vi diras? Kiel okazis? Cxu li ne ricevis sian Greton?

MICXJO. La lignosxuisto sxin ekkaptis, kaj ilian edzigxon oni estis
festanta, kiam mi kaj Esko kun la porvojagxa sako sur la dorso
alvenis al Karri. Komike estis, ili nin petis partopreni en la festo
kaj ni kun plezuro akceptis la inviton kaj gxuis la regalajxojn.

KRISCXJO (ridas). Bonege, treege bone! Kio plue, Micxjo?

MICXJO. Gxis nun ni restis survoje, translokigxintaj de unu gajejo
al la alia, malsxparinte monon; sed nun la kaso elkonsumigxis gxis la
lasta monereto.

KRISCXJO. Cxu ankaux Esko drinkis?

MICXJO. Ne ecx guton, sed akompanis min cxie fidela, cxar sxajnis
honto al la fiancxo lasi sian svatiston dumvoje. Certe li ofte
koleris je mi kaj klukis kiel rugxa koko, sed tio ne maltrankviligis
min, mi nur dibocxis lauxplacxe. Tiuj tri semajnoj pasis tre
rapide.--Jena do estis la edzigxa vojagxo de Esko.

KRISCXJO. Mi preskaux tion konjektis jam cxe la komenco, auxdinte
diversajn famojn de la fiancxinejo kaj pro tio mi lauxeble akcelis
mian edzigxon kun Janjo