igis.

LA DRINKEJA MASTRO. Hi hi hi! petolulo!--Mi povas sciigi al vi ion.

IVARO. Cxu ni ne pagis al vi?

LA MASTRO. Cxio estas pagita.

IVARO. Nu, pri kio vi do murmuras?

LA MASTRO. Mi murmuras pro tio, ke, se ni havus bonsxancon, gxi povus
al ni doni treegan ekpusxon!

IVARO. Se gxi ekpusxus nin en inferon, estus felicxe por ni cxiuj.

ZAKARIO. Ivaro, nun vi ebriigxis!

IVARO. Dank' al la drinkeja mastro, limimpostisto de Beelzebubo.

ZAKARIO. Fermu vian fauxkon, knabo!

LA MASTRO. Ne, mia gasto; cxiuj havas parol- kaj sxercrajton tie cxi.
Ne gxenu vin, gastoj miaj!

ZAKARIO. Vi ion parolis pri ekpusxo de bonsxanco, kion vi opiniis?

LA MASTRO. Jen la afero: oni rakontas, ke en cxi tiu regiono antaux
nelonge vidigxis la lerta sxtelisto, kiu de fremdlanda grafo sxtelis
grandegan sumon, kaj al kies kaptanto estas promesitaj sepcent
taleroj.

ZAKARIO. Kia estas lia eksterajxo?

LA MASTRO. Tondita tonsurhararo, malgranda pintbarbo kaj nigra makulo
proksime al la maldekstra naztruo.

IVARO. Precize!

ZAKARIO. Sama viro!

LA MASTRO. Ni estu atentaj: eble li baldaux eniros tien cxi. Kaj se
ni sukcesus lin kapti, cxu ne estus ekpusxo de bonsxanco?

ZAKARIO. Granda ekpusxo!

IVARO. Se mi ekvidus lin, tuj mi lin sxnurligus, igus en mian
veturilon kaj gxoje rapidus hejmen kun mia monsxargxo, kaj poste al
polica komisaro.

NIKO (aparte). Bone, bonege! Petolajxo tre gaja ekprezentigxas al mi
kaj eble havigos al mi senpagan hejmrevenon.--Provi tauxgas!
Antauxen, Niko, kaj estu egale ruza kiel cxiam. La drinkeja mastro
min helpu. (Al la mastro.) Mastro, auxskultu al mi!

LA MASTRO. Volonte!

NIKO (flankeniras kune kun la mastro). Kredeble vi ne konas min?

LA MASTRO. Unuan fojon mi vidas vin.

NIKO. Vi eraras, mastro mia. Multajn krucxojn ni kune malplenigis.

LA MASTRO. Tion mi ne memoras. Diru vian nomon!

NIKO. Se mi forigus tiun barbon, certe vi trovus malantaux gxi
vizagxon de antauxa Niko Jarvela.

LA MASTRO. Ho, vere! (Ili premas manojn unu al la alia.)

NIKO. Sed silentu, mastro!--Mi volus sxerce arangxi artifikajxeton,
por kio mi petas vian helpon. Ni eniru vian vestiblocxambron kaj dum
mi forrazos tiun barbon, vi tondos mian hararon kaj donos al mi alian
jakon kaj cxapelon. Sur pinto de l' mentono mi lasos pintbarbon kaj
metos nigran makuleton apud la nazo, kaj jen la granda sxtelisto
estas preta. Mi denove envenos, la tieuloj ekkaptos min; kaj ili ecx
ligu min per sxnuro; tio nenion