saltis lau ordono
super bastonon, nek prezentis diversajn figuretojn, nek "petis". Sed
sufichis, ke ghia sinjoro diris al ghi kelkajn vortojn kaj la hundo
tuj komprenis, kion li postulas de ghi.

De tempo al tempo okazis, ke aro da hundoj komencis interbatali. Unu
signo de Seppala--kaj Balto trovighis inter ili. Se la hundoj
konkorde jhetus sin kontrau ghi, ili certe disshirus ghin. Sed estis
preskau mirinde, kiom la cheesto de la fortstatura luphundo efikis
al chiuj. Sufichis, ke ghi al unu au du ribelantoj mordetu la
orelon, ke ghi mallonge boju, ke ghi montru siajn dentojn kaj
chirkaurigardu kiel regho--kaj jam estis trankvilo. La hundoj
ekmurmuris kaj konfuzite retirighis en siajn budojn, au ili komencis
flati al Balto.

Komence Seppala veturis lau la fluo de Yukon. La vojo kondukis tra
la arbaro, kiu iomete mildigis la akrecon de la ventego. Malgrau tio
la kunjunghajho iris nur tre malrapide antauen, char ofte trovighis
sur la vojo elradikighinta arbo, kiun li devis chirkauveturi.

Matene li transveturis Yukon-on kaj baldau atingis la ebenajhon. Chi
tie la danghero kulminis. La ventego, nekatenita per la baro de la
arbaro, ekfuriozis kvazau freneza. La frosto plifortighis tiom, ke
Seppala povis mezuri 60C sub nulo. Kaj krom tio li veturis sur
tia surfaco de la tero, ke chiu pasho povus rezultigi teruran falon
en la profundon.

Seppala konis tiajn marchajn regionojn, kie nur la maldika surfaca
tavolo estis frostighinta. Tia loko facile rompighus sub la pezo de
unu hundo, tiom pli de la tuta kunjungajho! Pro tio li veturis tre
singarde, grandparte fidante la naturan instinkton de Balto.

Horo post horo pasis kaj la monotona regiono dauris. La hundoj estis
elcherpitaj de laco kaj de malsato, char sur la vasta ebenajho ne
estis unu loketo shirmita kontrau la ventego, kie Seppala povis
nutri la kunjungajhon. Kiam li vidis, ke li vane atendas tian
monteton, li decidighis pri mallonga ripozo en la malferma regiono.
Li haltigis la kunjungajhon kaj disdonis al la hundoj la
frostighintajn fishojn. La hundoj avide jhetis sin al ili. Pli frue,
ol Seppala venis al Balto, la duopo che la glitveturilo jam pretis
por pli kaj postulis per mallonga murmuro aldonon. Seppala jhetis al
ili ankorau kelkajn fishojn kaj karesis ilin per la mano. Samtempe
li rigardis al la negho, kie videblis kelkaj rughaj makuloj. Li
konsternighis. De kio ili devenis? En tiu momento unu hundo levis la
piedon kaj Seppala ekvidis sange shirvunditan